Airbnb το ευκολάκι των εκλογών

Μια πολύ καλή φίλη, εντελώς εμπιστευτικά μου λέει:

-«μην το υποτιμάς, η διείσδυση των αμερικανών στην Κούβα με την airbnb ξεκίνησε».

-Γέλασα, γιατί είναι βέβαιο ότι η αμερικανική διείσδυση στην Ελλάδα περίμενε την airbnb.

-Ο Χάρι Κλυν έλεγε ότι είμαστε η μόνη αφρικανική χώρα, με λευκούς κατοίκους. Νομίζω ότι μπορούμε να πούμε επίσης, ότι είμαστε η μόνη ευρωπαϊκή χώρα της Β. Αμερικανικής ηπείρου, από πολλά χρόνια.

-Το άρθρο αυτό έχει σκοπό να συμβάλει στον εξορθολογισμό ενός προβλήματος, που παραπαίει ανάμεσα στη γνώση, την άγνοια και την επιφανειακότητα. Προσφέρεται εξ’άλλου πάρα πολύ η προεκλογική περίοδος για κουβέντες του αέρα.

-Ας ξεκινήσουμε από τις αναγκαίες παραδοχές:

* Παραδοχή πρώτη: Ιστορικά διαμορφωμένες συνθήκες δημιούργησαν στην Ελλάδα μια πραγματικότητα που διαφέρει πολύ από τη συνήθη σε άλλες χώρες στο ζήτημα της στέγης. Δυο είναι τα βασικά χαρακτηριστικά,

α-Διεσπαρμένη ιδιοκτησία σε ακίνητα που φτάνει μέχρι και σήμερα σε ποσοστό περίπου 85%. Το ποσοστό αυτό μέχρι το1999 είναι πραγματικό αφού μέχρι τότε δεν υπάρχει τραπεζικός δανεισμός για το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του.

β-Η σαφής προτίμηση διευρυμένων τμημάτων της αστικής τάξης σε επενδύσεις σε ακίνητα, διαμόρφωσε μια σαφή και αποτελεσματική νομοθεσία στο ζήτημα της προστασίας της ιδιοκτησίας στα ακίνητα, Νομοθεσία που λόγω του α-, αποδείχθηκε ωφέλιμη και για τη μικρή ιδιοκτησία.

*Παραδοχή δεύτερη: Από το 1950 έως το 2000, η ώσμωση με την πραγματικότητα στο εξωτερικό επιβεβαιώνει ξανά και ξανά το ίδιο συμπέρασμα: - Η στέγη στο εξωτερικό είναι θέμα επιχειρηματικής δραστηριότητας με βάση το μοντέλο κατασκευή-ιδιοκτησία της επιχείρησης–εκμίσθωση,

σε αντίθεση με την Ελλάδα, όπου το μοντέλο που ακολούθησαν οι κατασκευαστές ήταν κατασκευή – πώληση.

Ο λόγος είναι σαφής. Στο εξωτερικό έχουμε κατασκευαστές που κινούνται με τραπεζικό δανεισμό-ανακυκλούμενο (οι τράπεζες δεν θέλουν εξόφληση δανείων), που εξυπηρετείται από την απόδοση των μισθώσεων. Στην Ελλάδα οι κατασκευαστές κτίζουν-πωλούν και ξαναχτίζουν. Μέχρι δε το 1999 χρηματοδοτούν οι ίδιοι την αγορά κατοικιών από ιδιώτες με τον όρο της διαλυτικής αίρεσης στα συμβόλαια αγοροπωλησίας –την κατάρτιση ιδιωτικών συμφωνητικών και τη χρήση συναλλαγματικών. Το σύστημα αυτό λειτούργησε αρκετά καλά αφού εκατομμύρια άνθρωποι απέκτησαν ιδιόκτητη στέγη.

*Παραδοχή Τρίτη: Στην Ελλάδα, για ιστορικούς λόγους, έχουμε το πρωτότυπο σύστημα της αντιπαροχής μέχρι το 2005,  το οποίο επιφανειακά και με περισσή ευκολία κατηγορείται για καταστροφή του αστικού περιβάλλοντος , ενώ είναι σαφές, ότι οι πόλεις μας έτσι ακριβώς θα ήταν και χωρίς την αντιπαροχή. Στη θέση της θα υπήρχε μια ανάλογη με το εξωτερικό επιχειρηματική δραστηριότητα και όλοι θα γινόμασταν  ενοικιαστές.

*Παραδοχή τέταρτη: Η ποιότητα κατοικίας για τους εργαζόμενους στην Ελλάδα, είναι πολλά επίπεδα ανώτερη και φθηνότερη από αντίστοιχες καταστάσεις εργαζομένων στο εξωτερικό και κυρίως ιδιόκτητη σε πολύ μεγάλο ποσοστό.

-Και φτάνουμε στο 2010, 60 χρόνια μετά το 1950, που εργαλειακά θεωρώ ως έτος που ξεκινά η κατασκευή στην οικοδομή.

-Από την αρχή της επίκλησης της κρίσης και της ανάγκης ειδικών προγραμμάτων για τον εργαζόμενο λαό της Ελλάδας, βασικός στόχος είναι η εκτεταμένη ιδιοκτησία λαϊκών στρωμάτων στην κατοικία. Το «ιδιωτικό χρέος» αποτελεί στόχο όχι μόνο για δανειστές και Eurogroup, αλλά και για τμήματα της κεντρο-αριστεράς με ευρωπαϊκό προσανατολισμό: ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ΣΥΡΙΖΑ και μικρότερων σχηματισμών. Ωστόσο όλοι κατανοούν την ιδιαιτερότητα του προβλήματος, ακόμη και οι αλλεπάλληλες μνημονιακές κυβερνήσεις οι οποίες αναγκάζονται να μεταθέτουν την προσαρμογή στις απαιτήσεις των δανειστών και να παίρνουν μέτρα, έστω και αμφιλεγόμενα, προστασίας των δανειοληπτών στεγαστικών δανείων.

Το 2017 όμως, έχουμε ποιοτική αλλαγή στον τρόπο αντιμετώπισης του προβλήματος.

-Αλλάζουν βασικά στοιχεία της νομοθεσίας για τους πλειστηριασμούς (Κ.Π.Δ.)- όπως και της νομικής διαδικασίας με αποτέλεσμα το 2019, για πρώτη φορά μετά τη θέσπιση του ηλεκτρονικού πλειστηριασμού και την υιοθέτηση νόμου περί προστασίας της πρώτης κατοικίας για πολύ λίγους, να βρισκόμαστε μπροστά σε πραγματική απειλή της ανάγκης οι κάτοικοι να έχουν στέγη.

-Σημαντικό στοιχείο της νέας πραγματικότητας είναι ο ιδεολογικός μανδύας της πολιτικής πρακτικής της κυβέρνησης Σύριζα, όπου υιοθετεί ουσιαστικά όλους τους λόγους επιβολής των αναγκαστικών μνημονιακών προγραμμάτων που έθεσαν τον εργαζόμενο λαό σε κατάσταση αιχμαλωσίας. Μοιραία συνέπεια η αλλαγή της πλάστιγγας προς τις τράπεζες, οι οποίες ενώ πήραν δισεκατομμύρια σε συνεχείς ανακεφαλαιοποιήσεις αναγορεύονται σε κριτές της συμπεριφοράς των δανειοληπτών, της εκτίμησης της οικονομικής τους κατάστασης και σε δικαστές για την τύχη χιλιάδων οικογενειών.

-Στα πλαίσια αυτής της πραγματικότητας, εισάγεται ο νόμος για τη βραχυχρόνια μίσθωση. Δίνεται λοιπόν το δικαίωμα σε οποιονδήποτε διαθέτει ιδιόκτητη στέγη, ή ιδιοκτησία ακινήτου ή ακινήτων, να τα διαθέσει σε καθεστώς βραχυχρόνιας μίσθωσης.

-Και εδώ αρχίζει το πανηγύρι.

-Ζήτημα πρώτο: - είναι καινούργιο θέμα η βραχυχρόνια μίσθωση στην Ελλάδα; Δεκαετίες τώρα νοικιάζουμε δωμάτια για κάποιες μέρες, για τις διακοπές μας. Δεν είναι γελοίο να βγαίνει σήμερα ένας υποψήφιος στην Αθήνα και να επικαλείται ότι οι εκπαιδευτικοί δεν βρίσκουν σπίτια στα νησιά λόγω της airbnb;  «Rooms to let» λέγεται η ελληνική airbnb, και υπάρχει εδώ και 4 δεκαετίες τουλάχιστον.

-Ζήτημα δεύτερο: - το καθήκον της πολιτικής για τη στέγη, σε ποιόν ανήκει; Στον ιδιοκτήτη ενός ή πολλών ακινήτων; Ή στην κυβέρνηση;

Ποιοι κάνουν κοινωνική πολιτική; Οι πολίτες; Οι ιδιοκτήτες; Η στέγη είναι θέμα της καλοσύνης κάποιου ιδιοκτήτη που διαθέτει ένα σπίτι στον ενοικιαστή ακόμα κι αν δεν μπορεί να πληρώσει;

-Όταν ένας εργαζόμενος σήμερα, δεν έχει να πληρώσει το νοίκι του, τι λέει η κυβέρνηση; Λέει ότι αυτό είναι ιδιωτικό ζήτημα του ιδιοκτήτη και του ενοικιαστή. Όταν ένας εργαζόμενος δεν έχει να πληρώσει το δάνειό του, τι λέει η κυβέρνηση; Ότι αυτό είναι θέμα δικό του και της τράπεζας.

-Τελικά που είναι η κυβέρνηση;

Η κυβέρνηση είναι στις ιδιωτικοποιήσεις, τις επενδύσεις και τη διάθεση της δημόσιας περιουσίας του λαού στο μεγάλο κεφάλαιο. Εκεί είναι η κυβέρνηση. Κι ας ξεφουρνίζουν οι κυβερνητικοί υποψήφιοι, ότι θα «πάρουν μέτρα για την airbnb». Κάτι που να πιάνει πρέπει να πούνε.

-Για να δούμε όμως, η βραχυχρόνια μίσθωση στην Ελλάδα είναι θέμα τουρισμού μόνο; Τα κτίρια που αγοράζουν ξένες επιχειρήσεις τα θέλουν για τουριστική αξιοποίηση; Για να σκεφτούμε λιγάκι.

-Εκτός από τουρίστες τι άλλο έχουμε στην Ελλάδα; Έχουμε πρόσφυγες. Είναι πρόσκαιρο αυτό; Όλα τα σημάδια λένε πως όχι. Και ενώ ο τουρίστας είναι μια ιδιωτική και προσωπική του υπόθεση, για το που θα πάει διακοπές και που θα μείνει, με τους πρόσφυγες τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Οι πρόσφυγες είναι ένας πληθυσμός σε ομηρία. Όπου τον βάλουνε εκεί θα μείνει. Μήπως αυτή η κατάσταση μπορεί να είναι και μπίζνα; Ασφαλώς και μπορεί. Γιατί εδώ υπάρχουν επιδοτήσεις. Δηλ. ζεστό αφορολόγητο χρήμα. Τα κτίρια στο κέντρο της Αθήνας θα διαμορφωθούν και για τους τουρίστες και για τους πρόσφυγες, αλλά οι περισσότεροι επιχειρηματίες προτιμούν τους πρόσφυγες, γιατί εδώ έχει ΣΔΙΤ, ΜΚΟ, εγγυημένες ποσότητες και ότι άλλο διαθέτει το τραγάνισμα του δημόσιου κορβανά.

-Και ο κόσμος που ψάχνει για σπίτι;

-Ο κόσμος δεν θα βρίσκει σπίτι, για όλους τους παραπάνω λόγους. Να ξέρει όμως ο κόσμος και τι του φταίει. Όχι να ρωτάει τους κυβερνητικούς υποψήφιους τι θα κάνουν με την airbnb, γιατί και η αφέλεια έχει τα όριά της.

-Η κυβέρνηση, με ένα νόμο και ένα άρθρο μπορεί να θέσει κίνητρα ενοικίασης σπιτιού σε ενοικιαστές, τέτοια που να καθιστούν τη μακροχρόνια μίσθωση πιο συμφέρουσα από τη βραχυχρόνια. Και αυτό είναι που πρέπει να ζητήσουν όλοι οι σοβαροί άνθρωποι που ζητούν ψήφο αυτή την περίοδο.

-Ωστόσο, η κυβέρνηση δεν πρόκειται να κάνει τίποτε από όλα αυτά. Η επιχειρήσεις διαχείρισης ακινήτων είναι μεγάλο κομμάτι της καπιταλιστικής οικονομίας διεθνώς. Δε νομίζω ότι η ελληνική κυβέρνηση αφήνει περιθώρια να πιστέψει κανείς ότι θα αντιμετωπίσει το θέμα της αγοράς ακινήτων διαφορετικά. Είτε πρόκειται για fund είτε για πολίτες της Κίνας που θέλουν τη χρυσή βίζα, είτε για επιχειρηματίες που θέλουν να επενδύσουν στη φτώχεια, την προσφυγιά και τον πόλεμο, όλοι αυτοί εισάγουν χρήμα στα δημόσια ταμεία και τις τράπεζες. Και εδώ τελειώνει κάθε συζήτηση για το δικαίωμα στέγης όσον αφορά την κυβερνητική πολιτική.

-Είναι το σημείο που όλοι εμείς καταλαβαίνουμε ότι το θέμα της στέγης όπως και πολλά άλλα, θα εξελιχθούν αναλόγως της δικής μας αντίδρασης, αντίστασης και ανυπακοής εναντίον της κυβερνητικής πολιτικής συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου στο χώρο της κατοικίας και όχι εναντίον ιδιοκτητών στέγης, όπως θα προσπαθήσουν να πείσουν εντελώς πασοκικά οι υποψήφιοι του λεγόμενου προοδευτικού μετώπου.

Οι εκλογές στην Περιφέρεια Αττικής

Το Περιφερειακό Συμβούλιο Αττικής ανέλαβε τα καθήκοντά του την 1η Σεπτεμβρίου 2014. 
-Την 1η Σεπτεμβρίου του 2019 θα αναλάβει το νέο ΠΣ που θα προκύψει από τις εκλογές του Μάη που έρχεται.
-Πέρασαν σχεδόν 5 χρόνια κατά τη διάρκεια των οποίων έγιναν τα πάντα.
-Στην Αττική είχε πέσει το λαχείο. Αριστερή διοίκηση στην Περιφέρεια, και σε λίγους μήνες Αριστερή Κυβέρνηση στη χώρα. 
-Διατάχθηκαν οι δυνάμεις και ξεκινήσαμε: Στην Εκτελεστική Επιτροπή της Περιφέρειας εκφράστηκαν όλες οι ομάδες που υποστήριξαν τη Δύναμη Ζωής:
-Εκτός από την επικεφαλής τη Ρένα Δούρου το κεντρικό επιτελείο που θα αντιμετώπιζε τα "μεγάλα συμφέροντα που λυμαίνονται την Αττική" ήταν:
-Ερμίνα Κυπριανίδου ΠΓ Σύριζα
-Χρήστος Καραμάνος ΚΟΕ-Σύριζα
-Γιώργος Γαβρίλης Αριστερό Ρεύμα-Σύριζα
-Νάσος Αναγνωστόπουλος Σύριζα
-Ευαγγελία Αποστολάκη Σύριζα
-Ελισσάβετ Τασσούλη Σύριζα
-Γιάννης Βασιλείου Σύριζα
-Παναγιώτης Αθανασιάδης Αριστερό Ρεύμα-Σύριζα
-Κατερίνα Θανοπούλου Αριστερό Ρεύμα-Σύριζα
-Σπύρος Τζόκας Αριστερό Ρεύμα-Σύριζα
-Γιώργος Καραμέρος Οικολόγοι-Συνεργαζόμενος
-Πέτρος Φιλίππου Σύριζα
-Χρήστος Καπάταης προερχόμενος από την ομάδα Αλαβάνου.
-Παναγιώτης Χατζηπέρος συνεργαζόμενος
Με την ανάδειξη της κυβέρνησης Σύριζα-Ανελ το υπουργείο Περιβάλλοντός και Ενέργειας αναλαμβάνει ο Παναγιώτης Λαφαζάνης και το υπουργείο Εσωτερικών ο Νίκος Βούτσης.
Τα υπουργεία που έχουν άμεση συνεργασία με την Αυτοδιοίκηση Α' και Β' βαθμού, ήταν σε καλά χέρια! 
-Με βάση τα όσα ξέραμε ως εκείνη τη στιγμή, η κατάσταση ήταν ανέλπιστη.

Τρείς αποφάσεις περιμέναμε: 
1.  Συγκρότηση επιτροπής ελέγχου της λειτουργίας του ΧΥΤΑ Φυλής και του υπό κατασκευή ΧΥΤΑ Γραμματικού
2. Αναλυτικός έλεγχος του προϋπολογισμού που άφησε η προηγούμενη διοίκηση του Γ. Σγουρού, ιδιαίτερα στους κωδικούς χρηματοδοτήσεων επαγγελματικών ομάδων ποδοσφαίρου.
3. Καταγραφή των βασικών προβλημάτων υποδομής του νομού Αττικής και άμεση ιεράρχηση των έργων που έχουν σχέση με τις πλημμύρες και τις πυρκαγιές.
Τρείς στόχοι, εκ των ουκ άνευ. Τρείς στόχοι που δεν ήταν ούτε αριστεροί, ούτε κομμουνιστικοί, ούτε επαναστατικοί. Τρείς στόχοι απλής λογικής και στοιχειώδους εντιμότητας.
Τρείς στόχοι που θα τίναζαν στον αέρα ότι λέγεται και γράφεται αυτή τη στιγμή από τους υποψήφιους Περιφερειάρχες της Ν.Δ. και του Κιναλ-Πασοκ. 
-Τρείς στόχοι που συνδυαζόμενοι με μέτρα προς τους φτωχοποιημένους κατοίκους της Αττικής θα είχαν κλείσει το στόμα της Χ.Α.
-Τρείς στόχοι, που θα αξιοποιούσαν την απλόχερη προσφορά των δεκάδων επιτροπών που δρούσαν στην Αττική. Γιατί θα φαινόταν πολύ καθαρά, ότι τίποτα το αριστερό δεν περιέχουν όλα αυτά, παρά μόνο την τέλεια ανικανότητα, δέσμευση από συγκεκριμένα συμφέροντα και την πολιτική κατεύθυνση των προηγουμένων, σε όλα τα επίπεδα και Κυβέρνησης και Αυτοδιοίκησης. 
Γιατί η Αττική είναι η μισή Ελλάδα. Σχεδόν ο μισός πληθυσμός και το μισό ΑΕΠ. 
Και τι έγινε; 
-Η Περιφερειάρχης ξαφνικά συνειδητοποίησε ότι ίσως τα Μνημόνια δεν είναι και τόσο αποκρουστικά, γιατί "υπάρχουν και μικρά συμφέροντα, εκτός από τα μεγάλα", "οι πολίτες χρειάζονται διαπαιδαγώγηση" και "εδώ ήρθαμε για να κάνουμε χρηστή διοίκηση "και όλα αυτά κατέληξαν στο μνημειώδες "εγώ δεν είπα ποτέ ότι θα σκίσω τα Μνημόνια".
-Ο Αντιπεριφερειάρχης Οικονομικών, κ. Καραμάνος, εισηγήθηκε τον πρώτο προϋπολογισμό με αλλαγές στο 10% του προϋπολογισμού Σγουρού, ποσοστό που αφορούσε στη μεταφορά των μαθητών και τις κουνουποκτονίες, υποσχόμενος ότι η μεγάλη αλλαγή θα έρθει στον επόμενο προϋπολογισμό. Δεν ήρθε ποτέ αυτή η αλλαγή. Η μεταφορά των μαθητών ολοκληρώθηκε, οι κουνουποκτονίες όχι ακόμη. Όλοι οι προϋπολογισμοί που ψήφισε η πλειοψηφία του Π.Σ. είναι στα μέτρα των "μεγάλων συμφερόντων που λυμαίνονται την Αττική".
-Ο Αντιπεριφερειάρχης Πειραιά κ. Γαβρίλης μας είπε ότι κέρδισε την εμπιστοσύνη των αντιπάλων του, γιατί κατάλαβαν με ποιόν έχουν να κάνουν. Σωστά. Η COSCO κάνει τη δουλειά της, η Αθηναϊκή Ριβιέρα επεκτείνεται στο παραλιακό μέτωπο του Πειραιά,  όπως και όλες οι αστικές αναπλάσεις που προωθούνται όπως βολεύουν την "οικονομική αξιοποίηση του δημόσιου χώρου". Επίσης ο κ. Γαβρίλης εκτιμά ότι η πολιτική της διοίκησης της Περιφέρειας βρίσκεται σε αριστερή κατεύθυνση.
-Η κ. Κυπριανίδου μας κατέπληξε αρχή-αρχή, όταν μας ξεφούρνισε ότι είναι πεισμένη ότι η ανεργία θα αντιμετωπιστεί με τις ΚΟΙΝΣΕΠ!
-Ο κ. Αθανασιάδης εξελίχθηκε σχεδόν αμέσως σε πολύτιμο συνεργάτη της κ. Δούρου.  Αντιπεριφερειάρχης ψηφιακής πολιτικής και στο Δ.Σ. του Περιφερειακού Ταμείου Ανάπτυξης, διαπίστωσε σε αντιπαράθεση με τα τσιτάτα του Λένιν που αναφερόταν συχνά, ότι η Περιφέρεια είναι σε κατεύθυνση κοινωνικής ευαισθησίας και αριστερή έτσι ώστε ψήφιζε και με τα δύο χέρια τις κρίσιμες αποφάσεις που καθόρισαν την κατεύθυνση της Περιφέρειας στους βασικούς τομείς.
-Η κ. Θανοπούλου ανέλαβε τον ευαίσθητο τομέα της Κοινωνικής Πολιτικής. Παρ'ότι το αποτέλεσμα ήταν 0 ευρώ δαπανών, η κ. Θανοπούλου έκρινε στα πρώτα 2,5 χρόνια της θητείας της ότι η Περιφέρεια ήταν σε σωστή κατεύθυνση γιατί πρέπει να κατανοούμε και τα όρια της "εφαρμοσμένης πολιτικής". Η κ. Θανοπούλου παραιτήθηκε πρώτα από Αντιπεριφερειάρχης και αργότερα από τη Δύναμη Ζωής, όταν είχε αποσαφηνιστεί πλήρως η θέση της Περιφερειάρχου σχετικά με την κατάργηση του τομέα της Κοινωνικής Πολιτικής και την μη περαιτέρω αξιοποίηση της ίδιας.
-Όλα τα μέλη αυτής της πρώτης Εκτελεστικής Επιτροπής επέλεξαν το δρόμο της απόλυτης συμφωνίας με τις επιλογές της Δούρου και αργότερα της κυβέρνησης Σύριζα. 
-Γνωρίζουμε όμως όλοι, πως σε μια θητεία 5 χρόνων, οι βάσεις μπαίνουν το πολύ στον πρώτο 1,5 χρόνο. Μετά δύσκολα μπορείς να αλλάξεις την κατεύθυνση.
-Ιδιαίτερα στο πρώτο 7μηνο, όπου υπήρχαν οι υπουργοί Λαφαζάνης και Βούτσης, θα μπορούσε να φανεί η οποιαδήποτε πρόθεση ουσιαστικής παρέμβασης στο χώρο της Αττικής. Δεν έγινε απολύτως τίποτα.
(Σήμερα στην ΕΕ έχουν μπει δύο νέα μέλη για τα οποία δεν χρειάζεται να αναφερθούμε. Είναι μέλη του Σύριζα και ψηφίζουν τα πάντα).
-Σήμερα βρισκόμαστε πάλι μπροστά στην εκλογή ενός νέου Π.Σ.
-Είναι σοβαρό ζήτημα το ΠΣ. Ιδιαίτερα στην Αττική. Το όργανο αυτό, υλοποιεί κατά γράμμα την κεντρική πολιτική. Και τη συγκεκριμενοποιεί. Το ΠΣ διαχειρίζεται πολλά εκατομμύρια ευρώ. Επιλέγει έργα, ιεραρχεί το χρόνο που θα γίνουν. Έχει δηλ. σημαντικό λόγο στην καθημερινότητα του πολίτη. 
Μέσα σ'αυτά τα 5 χρόνια αποκτήσαμε εμπειρίες που πρέπει να οδηγήσουν τα βήματά μας τον Μάιο του 2019. Γιατί εκτός από το ρόλο της διοίκησης Δούρου που υπήρξε μια μεγάλη αποτυχία με ανυπολόγιστες συνέπειες, υπάρχουν ζητήματα και για το ρόλο της μειοψηφίας του Π.Σ. 
-Δεν θα αναφερθώ στη ΝΔ, τους ΑΝΕΛ, την παράταξη Σγουρού κλπ. Θα αναφερθώ σ'αυτή την ομάδα των 11 Περιφερειακών Συμβούλων, που διαμορφώθηκε μέσα στο ΠΣ, από τους 5 συμβούλους του ΚΚΕ, τον 1 σύμβουλο της Αντικαπιταλιστικής Ανατροπής και τους 5 συμβούλους που αποχωρήσαμε από τη Δύναμη Ζωής. Στη συντριπτική πλειοψηφία των αποφάσεων ψηφίσαμε τα ίδια πράγματα και με το ίδιο σκεπτικό. Και όμως. Αυτό δεν ήταν αρκετό για μια συνάντηση με θέμα τα τεράστια προβλήματα της Αττικής. Δεν ήταν αρκετό για την παράταξη του ΚΚΕ, ούτε για μια πρόσκληση στην ημερίδα τους με θέμα τα σκουπίδια. Θέμα που η ομάδα μας ανέδειξε κατά γενική ομολογία στο Π.Σ., αλλά και στους κατοίκους της Αττικής. Και μάλιστα σε μια περίοδο που το ΚΚΕ μπορεί να προσκαλεί πολύ κόσμο στις συζητήσεις που οργανώνει. Δεν έφτασε το γεγονός αυτής της αντικειμενικά διαμορφωμένης μειοψηφίας των 11 συμβούλων, για μια κοινή εμφάνιση πχ στο Γραμματικό, έτσι που να πάρουν λίγο θάρρος οι άνθρωποι πού αγωνίζονται μόνοι τους. Η στη Φυλή. Η στη Μάνδρα. Η στο Μάτι. Κάπου τέλος πάντως που η κομματική περιχαράκωση θα έμπαινε στην άκρη μπροστά στην κρισιμότητα του προβλήματος. Ίσως φταίει που ανήκουμε σε άλλη σχολή σχετικά με το τί είναι κίνημα. Ίσως φταίει που πιστεύουμε ότι η ενότητα δεν γίνεται στα πλαίσια των κομμάτων, αλλά πάνω στα προβλήματα και εκεί πρέπει να συμβάλλουν οι οργανωμένες δυνάμεις. Αφού όλοι συμφωνούμε ότι πάνω απ'όλα, για να αλλάξει το οτιδήποτε, χρειάζεται η ενωμένη πάλη του λαού. 
-Ας είναι. Θα συνεχίσουμε με αισιοδοξία, πείσμα και αποφασιστικότητα.