Ξεκινάω σήμερα αυτή τη δημοσίευση, με την ελπίδα μιας δημιουργικής συζήτησης.

Είναι το Α’ μέρος ενός βιβλίου που προσπαθώ να ολοκληρώσω. Οι γνώμες και οι παρατηρήσεις σας, θα είναι πολύτιμες.

Ευχαριστώ.

Η ΔΙΑΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ!

….Ο τοίχος πλησιάζει. Η εγώ τρέχω προς τον τοίχο?

Δεν έχει σημασία. Ο χώρος τελειώνει. Ο χρόνος δε νοιάζεται γι αυτό. Νικητής προχωράει στο μέλλον. Το μέλλον είναι αποκλειστικά δική του υπόθεση…….

(αφιερωμένο στους γονείς μου,  πραγματικούς  επαναστάτες της καθημερινότητας, που στον δικό τους πόλεμο, νίκησαν)

Της  ΦΛΩΡΑΣ ΝΙΚΟΛΙΔΑΚΗ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ                σελ -1-

Αποφάσισα να γράψω αυτό το βιβλίο σαν κατάθεση εμπειριών που ξεφεύγουν από το συνηθισμένο πλαίσιο μιας «κανονικής ζωής». Η αντικανονικότητα με γοήτευε πάντα. Η κανονικότητα μου προκαλούσε απίστευτη βαρεμάρα. Για πολλά χρόνια τα ρούχα και τα φαγητά υπέμεναν τις αλλόκοτες ιδέες μου. Μέχρι που συναντήθηκα με την Αριστερά και κατάλαβα ότι αυτό που ήθελα ήταν να αλλάξει ο κόσμος, και «στρατεύθηκα» οριστικά σ’αυτή την υπόθεση.

Αυτό που θέλω να δείξω με τα γραφόμενά μου είναι, ότι ο λόγος για τον οποίο ο ελλ. λαός βρέθηκε στη χρονική στιγμή της 3^ης Μαρτίου του 2010, με έναν πρωθυπουργό ξένο προς αυτόν και έναν υπάλ/λο των οικονομικών με εντεταλμένη έξωθεν υπηρεσία και ένα θίασο προθύμων που ονομάστηκαν:  «κυβέρνηση του τόπου», έχει σχέση, πέρα από προθέσεις και ικανότητες, και με τον τρόπο που η Αριστερά ξαναγεννήθηκε από τη Χούντα και μετά.

Στο μέλλον η ιστορία κάτι θα γράψει, έστω και μια γραμμή, για το λόγο που το πείραμα ξεκίνησε από την Ελλάδα. Εξ’άλλου όλοι οι μεγάλοι πόλεμοι ξεκίνησαν από γεγονότα που αρχικά φάνηκαν άσχετα με τον πόλεμο και ασύνδετα μεταξύ τους.  Στη συνέχεια όμως οι ιστορικοί κατέγραψαν και τη σχέση και τη σύνδεση.

-σελ-2 αριστερά (εμβόλιμη σημείωση).

Το κομμουνιστικό και αριστερό κίνημα δημιούργησε την τακτική της «αλλαγής του συσχετισμού των δυνάμεων», μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το σύνθημα «είμαστε παντού», συμμετέχουμε δηλ. σε όλους τους θεσμούς και τα όργανα της αστικής δημοκρατίας, έδωσε περιεχόμενο δουλειάς στα κόμματα της αριστεράς για πολλά χρόνια. Στην Ελλάδα, λόγω της ανώμαλης πολιτικής περιόδου μετά τον πόλεμο και τον εμφύλιο, τα κόμματα της αριστεράς δεν κλήθηκαν να απαντήσουν στα φαινόμενα που ήδη αντιμετώπιζαν τα αριστερά κόμματα της Ευρώπης.

Μετά τη μεταπολίτευση αρχίσαμε να νοιώθουμε τη σημασία της καθημερινότητας σε περιβάλλον ομαλής κοινοβουλευτικής εξέλιξης. Ήταν η στιγμή  που άρχισα να αντιλαμβάνομαι την καθημερινότητα  σε  ρόλο διαστολέα του χρόνου.

Με τη δουλειά μας και την παρουσία μας παντού ναι μεν δημιουργούσαμε ένα δίχτυ πρωταρχικής συσσώρευσης της κρίσιμης κοινωνικής μάζας που είναι απαραίτητη σε κάθε επαναστατική αλλαγή, όμως με την τακτική τόσο του ΚΚΕ όσο και του ΣΥΝ ακόμα και ο δικομματισμός σαν ανάλυση και κριτική του πολιτικού συστήματος με τη νίκη του Πασόκ το 1981, για πολύ καιρό φαινόταν σα θεωρία που δεν επιβεβαιωνόταν.

 Αφήστε που η κριτική για το δικομματισμό από την Αριστερά θέλει πολύ ψάξιμο σχετικά με τη χρησιμότητά της στην ανάπτυξη του κινήματος. Εννοώ ότι θέσαμε «απέναντι» τη πλειοψηφία του ελλ. λαού μπετονάροντας ταυτοχρόνως τη συνοχή των κομμάτων που ο λαός ενέκρινε, μέχρι τότε,  ως κυβερνητικά κόμματα.. Ήταν μια λογική «από τα πάνω»,  που βοήθαγε ταυτοχρόνως και τη συσπείρωση των δικών μας δυνάμεων σε συνθήκες βασανιστικής καθημερινότητας. Η προσπάθεια στελεχών της αριστεράς να σπάσουν το φαύλο κύκλο της , εναλλαγής των δύο κομμάτων (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) στην εξουσία,  θέτοντας τη γραμμή «δεξιά – αντιδεξιά», ήταν ανιστόρητη, κοντόφθαλμη και επιλογή ανθρώπων που αν δεν σκέφτηκαν με ιδιοτέλεια,  αποδείχθηκαν ανίκανοι να έχουν ηγετικό ρόλο.

 

Η ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ ’70 –σελ 3

Ποια ήταν τα χαρακτηριστικά αυτής της δεκαετίας? Υψηλή ανεργία, φτωχοί δημόσιοι υπάλ/λοι που όμως τα κατάφερναν γιατί υπήρχε «το σταθερό μηνιάτικο», καθόλου επενδύσεις, αναιμικός ιδιωτικός τομέας, με μια λέξη στασιμότητα. Μια στασιμότητα που οδήγησε τους βασικότερους κλάδους της οικονομίας σε μια μεγάλη κρίση που κράτησε  χρόνια. Είχε πολλά σημάδια ίδια με τα σημερινά εκείνη η εποχή. Τα μαγαζιά και οι βιοτεχνίες έκλειναν, δεν υπήρχε καθόλου ρευστότητα, ήταν αδύνατο να βρεις δουλειά. Ήταν η εποχή που για τον πατέρα μου που δούλευε στον κλάδο των οικοδομών ήταν πιο εύκολο να αποκτήσει ένα ακίνητο,* παρά να βρει μετρητά, για να αγοράσει ένα ζευγάρι παπούτσια.

Οι πολιτικοί μιλούσαν για τούνελ και σφίξιμο του ζωναριού. Ανεξαρτήτως κομματικής ένταξης, και τότε οι στυλοβάτες του συστήματος, έβλεπαν τη λύση στις οικονομικές θυσίες του λαού.

Τότε βλέπετε είχαμε το δικό μας νόμισμα και το πρόβλημα της οικονομίας άκουγε στη λέξη «πληθωρισμός», τώρα ακούει στη φράση « η καταβολή της επόμενης δόσης του δανείου».

Και πράγματι. Αν θελήσουμε να χαρακτηρίσουμε με μια φράση τη διαφορά στην κατάσταση των ανθρώπων τότε και σήμερα, θα πούμε ότι τότε δεν είχαν χρήματα αλλά δεν χρώσταγαν, ενώ τώρα δεν έχουν χρήματα και οι περισσότεροι χρωστάνε.

Πως έγινε αυτό?

Η ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ ‘80

Άλλη μια αμφιλεγόμενη περίοδος για τη χώρας μας. Είμαι σίγουρη ότι θα δυσκολευτούν και οι ειδικοί για να την περιγράψουν. Ολοκλήρωση της νομιμοποίησης  της πολιτικής δράσης, ανάπτυξη της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, άνθιση του πολιτικού συστήματος μετά από καθυστέρηση δεκαετιών. Αλλά ταυτοχρόνως η οικονομία μπαίνει στο στάδιο του παρασιτισμού. Υπηρεσίες, διόγκωση του δημόσιου τομέα, μείωση της αγροτικής παραγωγής, συρρίκνωση της όποιας βιομηχανικής δραστηριότητας. Σαν τα μανιτάρια ξεπετάγονται οι διάφοροι οργανισμοί που τους στελεχώνουν συνήθως πράσινοι ημέτεροι. Η δόξα των κλαδικών του ΠΑΣΟΚ. Είναι κοινό μυστικό: Αν δεν είσαι ΠΑΣΟΚ δεν μπορείς να

Σελ.4-

κάνεις τίποτα. Κι όμως σ’αυτές τις συνθήκες η Αριστερά στην πλειοψηφία της «κατορθώνει» και κρατά τη διαχωριστική γραμμή που σφράγισε βαθειά ολόκληρη τη μεταπολιτευτική πορεία της : Δεξιά-Αντιδεξιά.

Από το 1980 μέχρι το 2000 κρίθηκε για μια ακόμα φορά στην ιστορία μας ο δρόμος που θα ακολουθούσαμε. Η πτώση της Σοβ. Ένωσης δεν ήταν μόνο ένα μεγάλο γεγονός για την Αριστερά ανά τον κόσμο. Τα αποτελέσματα αυτής της εξέλιξης εμφανίστηκαν αργά και σταθερά στην παγκόσμια οικονομία και τις διακρατικές σχέσεις. Κάποιοι είχαν σχέδιο. Όμως εμείς σα στελέχη ηγετικά στα κόμματα της αριστεράς δεν μπορέσαμε να το συλλάβουμε. Μείναμε για μια ακόμα φορά σε ερμηνείες με βάση τις μεταξύ μας αντιπαραθέσεις. Έτσι εμφανίσθηκαν για μια ακόμα φορά δύο βασικές στρατηγικές που καμιά δεν ακουμπούσε το πρόβλημα: Οι μεν υπερασπίζαμε και οι δε αναλωνόντουσαν στην επιβεβαίωση τους, για την κριτική που ασκούσαν στον υπαρκτό σοσιαλισμό.

Και δεν είδε κανείς το δράκο στη γωνία.

Ο Δράκος εμφανίσθηκε με το χαμηλό προφίλ ενός πολιτικού που μέσα από τη θύελλα που είχε ξεσπάσει στο ΠΑΣΟΚ, αναδείχθηκε επικεφαλής και κέρδισε τις εκλογές. Πρωθυπουργός εκλέχθηκε ο Κ. Σημίτης. Ο «λογιστής», ο «νοικοκύρης», ο «εργασιομανής». Η περίοδος 1996-2004 ήταν μοιραία  για τη χώρα μας.

Πόσοι και πόσες το καταλάβαμε?

Μέσα σε 8 χρόνια, δηλ. σε μηδενικό ιστορικά χρόνο, αλλά και ελάχιστο πραγματικό χρόνο, στην ελλαδίτσα μας στήθηκαν χρηματιστήρια, άνοιξαν χιλιάδες μαγαζιά συγκέντρωσης και εξαφάνισης του χρήματος που είχαν οι έλληνες στα χέρια τους- οι περίφημες ΕΛΔΕ- άρχισαν να εξαφανίζονται όσες εμπορικές επιχειρήσεις ακόμα και στον τομέα των τροφίμων,  λειτουργούσαν με ελληνικά κεφάλαια. Υπουργοί και στελέχη του ΠΑΣΟΚ διέδιδαν πληροφορίες για μετοχές που θα κέρδιζαν και συντόνιζαν αγοραπωλησίες μετοχών. Οι έλληνες ήταν σε δημοπρασία. Η σειρά της χώρας να βγει στη δημοπρασία ήρθε αργότερα.

Πόσοι και πόσες το καταλάβαμε?

Αν κρίνω από τους στόχους του συνδικαλιστικού κινήματος, του συνεπούς βεβαίως-βεβαίως, αλλά και τις αναλύσεις των αριστερών κομμάτων και οργανώσεων, απαντώ αβίαστα: δυστυχώς ούτε το καταλάβαμε, ούτε το προλάβαμε ούτε το αποτρέψαμε. Και πώς να αποτρέψεις σχεδιασμούς κλίμακας, όταν οι δυνάμεις σου στις τράπεζες, τους οικονομικούς οργανισμούς και στα υπουργεία οικονομικών ασχολούνται με τα προβλήματα της μισθοδοσίας τους, των επιδομάτων τους, των μετατάξεών τους και σπανίως με την αποκάλυψη των πραγματικών επιδιώξεων των ξένων κέντρων και των ντόπιων λογιστών?

Σε΄-5-

Ο «λογιστής» έκανε τη δουλειά του ήσυχα, αθόρυβα και αποτελεσματικά. Τόσο καλά που πλήθος αριστερών τον θεωρούσαν έντιμο, αποτελεσματικό και ένα σωρό άλλα που κατέγραφαν οι δημοσκοπήσεις της εποχής.

Βέβαια στα 8 αυτά χρόνια είχαμε βαρβάτα διεθνή γεγονότα: Ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας με αφορμή την επίθεση στους δίδυμους πύργους , και ο πόλεμος της Γιουγκοσλαβίας. Αλήθεια τι πιστεύουμε σήμερα για τον πόλεμο αυτό? Υπάρχουν μήπως κομμάτια του σχεδίου που μόλις σήμερα ξεδιπλώνονται στη δική μας χώρα?

Και μήπως κάποιοι σημερινοί πρωταγωνιστές, ήταν και τότε στο προσκήνιο, αλλά πέρναγαν απαρατήρητοι, και έμειναν στο απυρόβλητο, παρά το γεγονός ότι κυκλοφορούσαν στα ερείπια της Γιουγκοσλαβίας αλά μπρατσέτα με την Madame Ολμπράιτ με τις τεράστιες πεταλούδες στο πέτο?

Ωστόσο ο σκοπός μου δεν είναι να περιγράψω γεγονότα. Σκοπός μου είναι να δείξω ότι για την αριστερά στην Ελλάδα, η 3^η Μαρτίου του 2010, πρέπει να γίνει η «3^η και φαρμακερή», εναντίον ενός συστήματος που παραπαίει και που μπορεί να αλλάξει, γιατί μπήκε σε βαθειά κρίση πριν προλάβει να ολοκληρωθεί. Και γιατί, οι «προστάτες του», είναι και αυτοί, σε βαθειά και αξεπέραστη κρίση.

Με όποια δυνατότητα έχω να κρίνω τις εξελίξεις, υποστηρίζω ότι τίποτα πια δεν θα είναι όπως πριν. Το «μετά» από δω που βρισκόμαστε σήμερα, θα είναι για τη χώρα μας ένας πόλεμος που θα κρίνει ποιες από τις μεγάλες δυνάμεις του κόσμου και με ποιο ποσοστό θα έχουν λόγο στο δικό μας οικόπεδο: Γιατί το  γεωπολιτικό-στρατιωτικό ενδιαφέρον έχει πλέον συγκεκριμενοποιηθεί : τώρα είναι απροκάλυπτα πλέον  στο Αιγαίο και τα βόρεια σύνορά μας.

Η αριστερά καλείται λοιπόν κατά την άποψή μου, να αντιληφθεί το όλο θέμα και να σταματήσει , άθελά της έστω, να διαστέλλει το χρόνο ύπαρξης του συστήματος.

«Ο συσχετισμός των δυνάμεων»

Από το 1974 έως το 1985 η Ελλάδα ήταν ξανά μια λευκή κόλλα χαρτί! Όλα ήταν δυνατά!

Προσπάθησα πολλές φορές να καταλάβω πως ήταν δυνατό να έχει η αριστερά τόσο ισχυρή παρουσία παντού και να μη μπορεί να επιφέρει αλλαγές. Δεν υποστηρίζω ότι δεν υπήρχαν αποτελέσματα της δράσης της. Όχι. Αντίθετα πιστεύω ότι η αριστερά ήταν και παραμένει υπολογίσιμος αντίπαλος του συστήματος. Ωστόσο ο αντίπαλος κατόρθωνε να εφαρμόζει τα σχέδια του είτε με καθυστέρηση, είτε με

Σελ-7

αλλαγές, είτε δια της μεθόδου της υποβάθμισης και της απαξίωσης. Ποιες είναι οι αιτίες της μικρής αποτελεσματικότητας της δράσης μας? Μπορούμε με βεβαιότητα να συνεχίσουμε να υποστηρίζουμε ότι η έλλειψη ενότητας της αριστεράς, είναι η κύρια αιτία?

Τόσο η δημιουργία του ενιαίου ΣΥΝ το 1989, όσο και η παράλληλη πορεία του ΚΚΕ-ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, 20 χρόνια τώρα, δείχνουν ότι τα εκλογικά ποσοστά της αριστεράς, κρατιούνται σε υψηλά επίπεδα, πόσο μάλλον αν τα συγκρίνουμε και με τις υπόλοιπες χώρες πρώτα απ’ όλα της Ευρώπης. Αυτό δείχνει ότι αυτό που μας λείπει κυρίως δεν είναι οι δυνάμεις. Δυνάμεις έχουμε παντού. Ακόμη και κει που δεν φαντάζεται κανείς. Το ζήτημα είναι αν και πόσο αυτές οι δυνάμεις που έχουμε μπορούν να προχωρούν σε ενέργειες που ξεφεύγουν από το επίπεδο μιας αταβιστικής αντίδρασης. Από το επίπεδο δηλ. της δράσης-αντίδρασης. Χρησιμοποιώ τον όρο «αταβιστική» γιατί το κίνημα έχει πια την ικανότητα να αντιδρά. Πρέπει όμως να μάθει να κάνει και το επόμενο βήμα. Και το επόμενο βήμα, δεν εξαρτιέται τόσο από το αν οι δυνάμεις είναι πολλές ή πάρα πολλές όσο από την ύπαρξη σχεδίου και την επιμονή σε αυτό. Το σχέδιο είναι αυτό που μπορεί να αξιοποιήσει και να πολλαπλασιάσει τις δυνάμεις. Έτσι, ο Δεκέμβρης του 2008, για πρώτη φορά με έβαλλε να σκεφθώ και να θέσω σε αμφισβήτηση ένα κρίσιμο κανόνα του δικού μας κινήματος: το συσχετισμό των δυνάμεων. Ο αντίπαλος αξιοποιώντας τη τεχνολογία κα την απροκάλυπτη καταστολή, κατόρθωσε να ακινητοποιεί αυτό το συσχετισμό. Μήπως δεν ξέρει ο αντίπαλος μας ότι σε κανένα κρίσιμο κοινωνικό πεδίο δεν υπερισχύει: στην παιδεία? Ο συσχετισμός είναι υπέρ της άποψης για δημόσια και δωρεάν παιδεία, στην υγεία? ο συσχετισμός είναι υπέρ της δημόσιας και δωρεάν υγείας, στην οικονομία? ο συσχετισμός είναι υπέρ της πλήρους απασχόλησης των ανθρώπων, με κατώτατα όρια μισθών ικανά να εξασφαλίζουν αξιοπρεπή διαβίωση κλπ. κλπ.

Έτσι για πολλά χρόνια η πολιτική της Αριστεράς ήταν κάτι σαν τη διακήρυξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Έκφραση θέσης, απαίτησης, ευχής, επιθυμίας.

Όμως η πολιτική είναι πράξη. Μια πολύ μαζική διαδήλωση είναι το 1^ο  βήμα στην πολιτική πράξη. Δείχνουμε την αντίθεσή μας σε κάποιο μέτρο, νόμο, ενέργεια του αντιπάλου. Το 2^ο βήμα είναι να εμποδίσουμε την εφαρμογή κάποιων μέτρων, και πολλές φορές το πετυχαίνουμε.

Υπάρχει 3^ο βήμα?

Σελίδα 9

Πως κατορθώνουν όμως αυτοί και νομοθετούν εναντίον της υγείας, εναντίον της παιδείας, εναντίον  των συλλογικών συμβάσεων εργασίας? Γιατί δεν τους σταματάει ο συσχετισμός των δυνάμεων?

Εδώ έρχεται η άλλη απάντηση, πανάκεια για όλα τα προβλήματα: Δεν είναι ενωμένη η αριστερά. Ναι? Κι αν ήταν δηλ. ενωμένη σήμερα η αριστερά, πολιτικά εννοούμε, τι διαφορετικό θα γινόταν πχ στον κλάδο των συγκοινωνιών, ή των δημοσιογράφων που έχουμε και χωρίς την ενότητα της αριστεράς καθολικές απεργίες?

Η για να το θέσουμε αλλιώς: Εάν δεν είχαμε απολύσεις και κλείσιμο εφημερίδων, εάν δεν είχαμε ξεπούλημα τομέων όπως ΟΣΕ, ΔΕΗ κλπ, εάν δεν είχαμε περικοπές μισθών, υπήρχε καμία δυνατότητα μεγάλης απεργιακής κινητοποίησης ακόμα κι αν ήταν ενωμένη όλη η αριστερά? Κι όταν ένας κλάδος, πχ οι δημοσιογράφοι, κατορθώνει να συσπειρωθεί και να παλέψει ενωμένος, ο αγώνας που θα κριθεί? Αν το ποσοστό της απεργίας είναι 70 ή 80 ή 90%? Ή αν υπάρχει καθαρό το επόμενο βήμα ?

ΤΟ ΥΠΕΡΟΠΛΟ ΤΟΥ 20^ου ΑΙΩΝΑ

Τι είναι αυτό που ενοχλεί, προσβάλλει, αναστατώνει την ανθρώπινη προσωπικότητα πάνω και από την αδικία, τη φτώχεια και την ανεργία?

Είναι η υποτίμηση της διακριτής και μοναδικής ύπαρξης του κάθε ανθρώπου. Είναι η παραβίαση του φυσικού κανόνα ότι κάθε άνθρωπος είναι μια ξεχωριστή και μοναδική ύπαρξη.

Η αγελοποίηση της κοινωνίας, η ισοπέδωση των ξεχωριστών χαρακτηριστικών της ανθρώπινης προσωπικότητας, ήρθε αργά και σταθερά μέσα από την αξιοποίηση της επιστήμης της στατιστικής για τη διαμόρφωση συστημάτων  management, συστημάτων πωλήσεων προϊόντων και υπηρεσιών, συστημάτων κωδικοποίησης συμπεριφοράς. Η μεγάλη επιχείρηση με την κάθετη ιεραρχία και τη συνεχή παραγωγή προϊόντων, χρειάζεται έναν τύπο καταναλωτή που δεν υπάρχει και έτσι τον δημιουργεί. Πως τον δημιουργεί? Με την παρακάτω διαδικασία:

Στην αρχή γίνεται η «έρευνα» σε ένα «δείγμα» 500 ή 1000 ανθρώπων. Έρευνα ονομάζεται η απάντηση ενός ερωτηματολογίου, προκατασκευασμένων ερωτήσεων με δύο ή τρείς προκατασκευασμένες και ανελαστικές απαντήσεις. Το άτομο που καλείται να απαντήσει κατ’αυτόν τον τρόπο αισθάνεται δυσφορία γιατί καταλαβαίνει ότι η σκέψη του πλανάρεται για να χωρέσει σε ένα καλούπι.

Σελ.11

Στη συνέχεια  οι απαντήσεις  δίδονται για αξιοποίηση. Τη σκυτάλη αναλαμβάνουν τώρα οι διαφημιστικές εταιρείες: Θα προβάλλουν το μήνυμα που έδωσε η διαδικασία που ονομάζεται «έρευνα». Το μέσο της προβολής είναι κυρίως η τηλεόραση.

Στην αρχή λοιπόν είχαμε 500 ή 1000 ανθρώπους, τώρα έχουμε ένα μήνυμα που φθάνει σε εκατομμύρια ανθρώπους. Οι οποίοι όταν το μαθαίνουν σκέφτονται ότι οι άλλοι άνθρωποι, ή οι πιο πολλοί άνθρωποι θέλουν αυτό που λέει το μήνυμα. Ποιος δεν το παίρνει υπόψη του αυτό?

Κι όμως. Το μήνυμα δεν εκφράζει κανέναν απολύτως στο 100%. Ούτε υπάρχει ο τύπος του ανθρώπου, όπως ακριβώς τον εμφανίζει το μήνυμα.  Ένα ολόκληρο σύστημα κινείται για να αξιοποιήσει, ή να χειραγωγήσει τον πραγματικό άνθρωπο με βάση έναν τύπο ανθρώπου που δεν υπάρχει.

Οι δημοσκοπήσεις και κάθε λογής «έρευνα» ανθρώπινων διαθέσεων και επιθυμιών είναι η γέφυρα πάνω από την οποία χρόνια τώρα, αργά αλλά σταθερά περνάει η απόσπαση της οικονομίας, της εκπαίδευσης, της υγείας αλλά και της εξουσίας γενικώς από την πραγματικότητα.

Οι πραγματικές επιθυμίες, οι ατομικές σκέψεις, με μια κουβέντα ο ξεχωριστός άνθρωπος έχει θαφτεί κάτω από τόνους ερωτηματολογίων-εργαλείων, που μοιάζουν πολύ με τη μηχανή του κιμά.

Επομένως οι πραγματικοί άνθρωποι μας έχουν δώσει μια συγκεκριμένη θέση  στη ζωή τους. Το ζητούμενο βέβαια είναι πως θα τους δείξουμε ότι είμαστε ικανοί για ένα παραπάνω επίπεδο στο σπιράλ της εξέλιξης. Να το δείξουμε ξεπερνώντας τα συνεχή παραπετάσματα που το «υπερόπλο» δημιουργεί στις ανθρώπινες συνειδήσεις. Πως όμως θα το κάνουμε αυτό αφού δεν το παλεύουμε σαν τέτοιο, στον πυρήνα του δηλ., αλλά μόνο αποσπασματικά στις επιμέρους ή και τυχαίες εκφράσεις του?

ΤΟ 3^ο ΒΗΜΑ

Το ΤΡΙΤΟ ΒΗΜΑ, είναι η πολιτική στην πράξη. Αυτό σημαίνει ότι αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας και μετατρεπόμαστε από δύναμη που δίνει άλλοθι στο σύστημα και διαστέλλει το χρόνο ύπαρξής του, σε δύναμη που μειώνει τα περιθώρια του.

Σελ.13

«Το στοίχημα για την πορεία του ανθρώπου προς το μέλλον, είναι η ικανοποίηση των ποικίλλων αναγκών του». Η φράση αυτή βρίσκεται σε δεξιές, αριστερές, και σοσιαλδημοκρατικές αναλύσεις. Είναι η φράση που διατυπώνει την παραδοχή ότι το κέντρο του κόσμου είναι ο άνθρωπος. Είναι η φράση που διατυπώνει την ανάγκη διανομής του παραγόμενου πλούτου, είτε μέσω ενός αξιοκρατικού συστήματος κατά τη φιλελεύθερη αντίληψη, είτε μέσω ενός αξιοκρατικού, αλλά με αναγκαίες ρυθμίσεις συστήματος κατά τον Κέυνς και τέλος, μέσω ενός δίκαιου συστήματος με σκοπό την ικανοποίηση των αναγκών όλων των ανθρώπων, και όχι μόνο των ικανών (όπου ικανότητα είναι η ιδιοκτησία κεφαλαίου) κατά την αριστερά. Σωστά. Η υπεροχή στους στόχους της αριστεράς είναι δεδομένη και εξόφθαλμη.

Ο καπιταλισμός σα σύστημα παραγωγής δημιούργησε το μεγάλο παγκόσμιο εργοστάσιο. Την παραγωγή υλικών αγαθών που ο αριθμός τους επαρκεί για την ικανοποίηση βασικών αναγκών του συνόλου του πληθυσμού πάνω στη γη.

Μόνο που το πράγμα φράκαρε. Και μαζί του φράκαρε και το πολιτικό σύστημα των χωρών αυτών που συμβαίνει να είναι οι πλουσιότερες του κόσμου.

Εκεί που προχωράγαμε, ξαφνικά είδαμε ότι αν όλοι οι κινέζοι αποκτήσουν ηλεκτρικό ψυγείο, η καταστροφή του όζοντος είναι δεδομένη. Αν μάθουν όλοι οι άνθρωποι πάνω στη γη να τρώνε και να καταναλώνουν όπως οι «δυτικοί» άνθρωποι, τότε σε ελάχιστο χρόνο ο πλανήτης θα ερημώσει από ζώα, φυτά, ποτάμια και θάλασσες που θα τον μετατρέψουν σε κόλαση.

Ξαφνικά φάνηκε ότι η τεράστια παραγωγή, η εξασφάλιση της υλικής βάσης για το πέρασμα της ανθρώπινης κοινωνίας στο σοσιαλισμό οδηγεί στην εξάντληση των φυσικών πόρων για την ενέργεια, το νερό, τα τρόφιμα. Εμφανίστηκαν δυο βασικές απόψεις ως απάντηση που η κάθε μία περιέχει ιδέες δεξιές-αριστερές-σοσιαλδημοκρατικές.

Η μία άποψη λέει: κανένα πρόβλημα. Χρήση της ατομικής ενέργειας και των μεταλλαγμένων τροφίμων για να επιβιώσουν οι άνθρωποι και το φυσικό περιβάλλον.

Η άλλη άποψη λέει: πράσινη ανάπτυξη. Εναλλακτικές μορφές ενέργειας και μείωση της κατανάλωσης. Η αριστερά προσαρμόζεται στα πλαίσια της 2^ης άποψης θέτοντας ξανά το αίτημα της δίκαιης διανομής. Αδυνατεί και τώρα που ο κόσμος γυρνάει ανάποδα να προτείνει «ένα άλλο σύστημα παραγωγής και διανομής» με όρο την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος στο σύνολό του. Όπου ο άνθρωπος θα είναι μέρος  του φυσικού περιβάλλοντος και όχι ο αρχηγός του. Γιατί αν υποθέσουμε ότι ο ρόλος της κατσαρίδας είναι να μας δείξει τους κανόνες επιβίωσης κάτω από τις οποιεσδήποτε συνθήκες, τότε ο ρόλος του ανθρώπου είναι να καταλάβει ακριβώς αυτό το μηχανισμό.

Σελ.14

Η απάντηση του φιλελευθερισμού.

Στην δεκαετία του ’90 βρεθήκαμε μπροστά στην έννοια της «προεξόφλησης». Περίεργη λέξη.  Στις οικονομικές μας συναλλαγές  μέχρι την εμφάνιση της «προεξόφλησης», γνωρίζαμε την έννοια της «προκαταβολής», που βεβαιώνει και καθιστά σίγουρο τον πωλητή, ο οποίος βρίσκεται στην ανασφαλή θέση να «δώσει», πριν «λάβει», ενώ  ο αγοραστής,  βρίσκεται στη σαφώς ευκολότερη θέση να «δίνει» ενώ «λαμβάνει». Η εμπειρία των συναλλαγών έχει κωδικοποιηθεί, έχει νομοθετηθεί, έχει πλαισιωθεί με κανόνες. Όλο αυτό αποτελεί πρόοδο. Μια κοινωνία είναι πολιτισμένη όταν αποκτά την ικανότητα να έχει κανόνες για τις συναλλαγές, να τους τηρεί και να προσφεύγει στη δικαιοσύνη όταν οι κανόνες παραβιάζονται. Η κοινωνία εκπαιδεύεται από την ύπαρξη των κανόνων. Το δίκαιο είναι σαφές: «οι συμφωνίες πρέπει να τηρούνται». Η πείρα του εμπορίου είναι επίσης σαφής: ο λόγος, η πίστη είναι το πιο σίγουρο μέσο στις συναλλαγές. Τα παραπάνω αποτελούν θεμέλιο λίθο για τη συνοχή της ανθρώπινης κοινωνίας. Και ένα βασικό καθήκον για τους ασκούντες εξουσία είναι να δίνουν πρώτοι  το παράδειγμα της τήρησης των κανόνων.

Στη χώρα μας, που έκανε ασφαλώς πρόοδο, υπήρχε πάντα ένα μεγάλο  αγκάθι στη σχέση της εξουσίας με τους πολίτες. Οι κανόνες δεν ίσχυαν για όλους. Ούτε καν για τη συντριπτική πλειοψηφία. Ένα μεγάλο ποσοστό πολιτών, με τις πλάτες των κυβερνώντων είχε την άνεση της μη τήρησης των κανόνων. Η κατάσταση αυτή ήταν μια από τις σοβαρότερες αιτίες στρεβλώσεων της κοινωνικής ζωής που καθιστούσε δύσκολο και το δικό μας ρόλο. Το ρόλο της αριστεράς. Γιατί το αγκάθι στη σχέση της εξουσίας με τους πολίτες δεν ήταν  κυρίως η συνειδητή στάση ενός εκμεταλλευόμενου απέναντι στον εκμεταλλευτή του. Πράγμα για το οποίο παλεύει η αριστερά. Αλλά συνήθως, αντίθεση ενός στενά οικονομικού συμφέροντος. Η λογική αυτή κυριάρχησε στις συνειδήσεις των ανθρώπων, με βασικό υπεύθυνο το ΠΑΣΟΚ. Ότι χειρότερο εμφανίσθηκε σε επίπεδο λαϊκής συνείδησης όλα αυτά τα χρόνια, φέρει την υπογραφή ΠΑΣΟΚ. Αισθάνομαι αφόρητη καταπίεση, σχεδόν απόγνωση σα γυναίκα, οργανωμένη στην αριστερά 38 χρόνια, από αυτή την κατάσταση. Γιατί κάθε φορά διαπιστώνω ότι δεν δίνεται η δυνατότητα, όταν το κίνημα βρίσκεται σε άνοδο, να τεθούν θέματα για τα οποία κυρίως οργανώθηκα στην αριστερά. Φαντάζομαι ότι υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι σαν και μένα.

Σήμερα, στην Ελλάδα του 2012, όποιο βήμα έγινε στη συνείδηση του «πολίτη» καταστρέφεται. Τα τελευταία χρόνια με χαρά μου διαπίστωνα ότι οι νέοι άνθρωποι ήθελαν να στηρίζονται στις δυνάμεις τους. Όλο και πιο συχνά συναντούσα ανθρώπους που

Σελ-15

απέρριπταν τη γνωστή διαδικασία του «λαδώματος» και της εξάρτησης από το ρουσφέτι. Κι αν κάτι με στεναχωρεί περισσότερο κι από την οικονομική ανέχεια,  είναι ότι υποχωρεί αυτή η κατάσταση που πήγε να διαμορφωθεί στις συνειδήσεις εργαζομένων και ελ. επαγγελματιών. Και ενώ δεν βρήκαμε την ευκαιρία σαν κίνημα αριστερό, ριζοσπαστικό και πολιτιστικό νε θέσουμε επιτέλους τα ζητήματα του γάμου, της οικογένειας και των ανθρώπινων σχέσεων που διαμόρφωσε ο καπιταλισμός, (που αν το είχαμε κάνει η κρίση του συστήματος θα είχε φανεί πολύ νωρίτερα), το 2010 ήρθε το Μνημόνιο. Που ένας πλαδαρός στη συνείδηση πολιτικός, ονόματι Πάγκαλος, το είδε σα δώρο του θεού του, και το κίνημα σαν την οικονομική καταστροφή του τόπου. Και όμως, σίγουρα είναι  καταστροφή του μέχρι τώρα οικονομικού συστήματος στην Ελλάδα, με πρώτα θύματα τους εργαζόμενους  και τη νεολαία, αλλά πριν απ’όλα είναι ηθική και πολιτιστική καταστροφή, πολύ μεγαλύτερων διαστάσεων από την οικονομία.

 Γιατί,  τι σημαίνει για τη ζωή μας η «προεξόφληση μελλοντικής αξίας»? 

Πρώτον σημαίνει ότι  ο άνθρωπος βρίσκεται αντιμέτωπος  με το ερώτημα της αναγκαιότητας της ύπαρξής του.  Η θεμελιώδης αρχή για την ισοτιμία των παραγωγικών δυνάμεων στο παραγόμενο αποτέλεσμα: δηλ. εργασία και κεφάλαιο,  αλλάζει. Οι ιδιοκτήτες του κεφαλαίου κατάφεραν να παράξουν προϊόντα χρήματος με μεγάλη κερδοφορία. Πόσο καταλάβαμε τη σημασία της εμφάνισης χρηματικών προϊόντων «προεξόφλησης μελλοντικής αξίας»? Μιας μελλοντικής αξίας που εξαρτάται από την ικανότητα του καθενός να εμφανίζει σε αυστηρά καθορισμένο χρόνο, ένα ποσό χρήματος? Βιάζοντας κυριολεκτικά κάθε ανθρώπινη πραγματικότητα?

 Η αλλαγή αυτή είναι μεγάλη. Έχει να κάνει με την ίδια την υπόσταση του ανθρώπου σαν απαραίτητο στοιχείο της διαδικασίας παραγωγής. Η αναμενόμενη διατροφική κρίση θα είναι το μεγαλύτερο στοίχημα στη διαδικασία της απαξίωσης του ανθρώπινου είδους. Θα γίνει κάτω από τη σημαία της προστασίας του πλανήτη, αλλά θα απομακρύνει για πρώτη φορά  τον άνθρωπο από τις φυσικές πηγές διατροφής. Το κεφάλαιο αποσπώμενο από τον άνθρωπο, που είναι ο φυσικός του φορέας, ο κομιστής του, επιχειρεί μια παράλογη και ολοκληρωτική νίκη .

Όλη η αρχιτεκτονική της αριστεράς, σαν πολιτικού εκφραστή των δυνάμεων της εργασίας, που χτίστηκε με την αυτοπεποίθηση που δημιούργησε το δίπολο «εργασία-κεφάλαιο», τίθεται σε αμφισβήτηση. Η κοινωνία αγωνιά να πάρει απαντήσεις  και εμείς στην προσπάθεια μας να προβάλλουμε πολιτική λύση άμεσα, υποχρεωτικά ανακατευόμαστε στα αδιέξοδα της οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού ως  συστήματος.  Ο γρίφος που έχουμε να λύσουμε είναι η προβολή άμεσης πολιτικής πρότασης και ταυτοχρόνως επεξεργασία «κυβερνητικού» χαρακτήρα προτάσεων, που θα αφήνουν στην άκρη την προσπάθεια του κεφαλαίου να εξασφαλίσει την εξουσία του στις νέες συνθήκες που διαμορφώθηκαν στον πλανήτη, με την εμφάνιση νέων διεκδικητών στη μοιρασιά, με την κλιματική αλλαγή και την εξάντληση φυσικών πόρων στρατηγικής σημασίας για το είδος ανάπτυξης που έχουμε γνωρίσει.

Σελ 16

Ωστόσο αυτή τη φορά, εμείς οι δυνάμεις της εργασίας,  έχουμε τη δυνατότητα περισσότερο από ποτέ να κατακτήσουμε την κυβερνητική εξουσία ακολουθώντας την τακτική της αποδιάρθρωσης του συστήματος από τώρα. Με την τακτική του να εμποδίζουμε στην πράξη της εφαρμογή των όρων που οι ταξικοί μας αντίπαλοι θεωρούν αναγκαίους. Έχουμε τη δυνατότητα, γιατί το κεφάλαιο ακολουθεί μια τυφλή και αυτοκαταστροφική- μοιραία – πορεία, ενώ εμείς σκεφτόμαστε. Και μπορούμε να προχωρούμε σε ενέργειες που δεν λαμβάνουν υπόψη  τη δική τους εξουσία. Για πρώτη φορά έχουμε αυτή τη δυνατότητα, όχι σαν πείραμα, σαν μια μεμονωμένη ενέργεια, αλλά συστηματικά έτσι ώστε σιγά-σιγά, ή γρήγορα-γρήγορα να τους εκτοπίζουμε. Το έδαφος της Ευρώπης και ιδιαίτερα της Ευρωπαϊκής Ένωσης ,εκ των πραγμάτων βρίσκεται πιο κοντά στη δυνατότητα αυτή από οποιαδήποτε άλλη μεριά του κόσμου. Προφανώς και δεν θα έχουμε τέτοιου επιπέδου εξελίξεις σε χώρες που οι γυναίκες βρίσκονται σε κατάσταση «πράγματος», «αντικειμένου». Και δεν είναι βέβαια περίεργο πως οι πιο συντηρητικοί φορείς στο χώρο της αριστεράς, αρέσκονται να πιστεύουν ότι μπορεί μια επανάσταση να ξεκινήσει και από χώρες που οι γυναίκες φορούν τσαντόρ.

Εμείς, οι δυνάμεις της εργασίας έχουμε τη δυνατότητα να αλλάζουμε τον τρόπο παραγωγής μπροστά στα μάτια τους, κάτω από τη μύτη τους, γιατί δεν μπορούν πλέον να αντιδράσουν. Μπορούν μόνο να χτυπάνε. Αλλά αυτό ποτέ δεν ήταν αρκετό για να αναστείλει κοινωνικές διαδικασίες. Τώρα πρέπει να σκεφτόμαστε συνεχώς. Να δρούμε συνεχώς. Να μη μιλάμε πολύ. Να μην αποκαλύπτουμε τα σχέδια μας, παρά μόνο όσο είναι απολύτως αναγκαίο.

Έρχεται ή ώρα που το αγαπημένο τους χρήμα θα καταργηθεί. Και το δρόμο τον άνοιξαν μόνοι τους. Αυτοί έφτιαξαν το «πλαστικό χρήμα», το «μελλοντικό χρήμα», το ΜΗ-χρήμα. Αυτή είναι η μοίρα τους: ΝΑ ΜΑΣ ΑΝΟΙΞΟΥΝ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΤΑΝΑΓΚΑΣΜΟ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ.

ΤΟ ΕΝΙΑΙΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛ. ΤΟΥ 21^ΟΥ ΑΙΩΝΑ

ΛΙΓΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Ισως έχει συζητηθεί, ζητώ συγγνώμη αν κουράζω με επαναλήψεις, αλλά έχει αξία να θυμηθούμε την πρόσφατη ιστορία από την προσπάθεια ενότητας της αριστεράς.

Όπως και τώρα, το 1990 ένα χρόνο μετά τη δημιουργία του ενιαίου Συνασπισμού, άρχισε να τίθεται το ζήτημα της μετατροπής του σε ενιαίο κόμμα.

Είχαμε ένα Συνασπισμό στον οποίο είχαμε καταφέρει το ακατόρθωτο: συνεργασία στη βάση κοινού πολιτικού πλαισίου του ΚΚΕ με την ΕΑΡ, άλλους μικρότερους πολιτικούς σχηματισμούς και μεμονωμένες προσωπικότητες. Υπήρχαν και τότε ανένταχτοι, αλλά δεν είχε εφευρεθεί ακόμα το πρόβλημα των «ανεντάχτων».

Το ζήτημα της μετατροπής του Συνασπισμού σε κόμμα άρχισε να μπαίνει από στελέχη του ανανεωτικού χώρου και μάλιστα με αντι-ΚΚΕ επιχειρήματα, με δικαιολογία την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού.

Ποιος μπορούσε να πιστεύει ότι το ΚΚΕ θα συζητούσε μια τέτοια εξέλιξη?

Θα αναφέρω ένα περιστατικό που δείχνει το κλίμα της εποχής:

Σε συγκέντρωση πάνω από 1.500 στελεχών στο θέατρο Ρουαγιάλ, ο Παύλος Αθανασόπουλος (ομάδα Μπίστη),

Απεύθυνε στο ακροατήριο (η συντριπτική πλειοψηφία των συμμετεχόντων ήταν μεσαία και ανώτερα στελέχη του ΚΚΕ), το παρακάτω ερώτημα:

-         Υπάρχει κανένας κομμουνιστής ανάμεσά μας?

Για να πάρει την απάντηση από τον Π. Λαφαζάνη:

-Εγώ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια προσπάθεια καλής θέλησης, μια  έφοδος προς το μέλλον όπου η συντροφικότητα, η αλληλεγγύη, ο παραμερισμός του «εγώ» , θα γίνουν επιτέλους η πρακτική της αριστεράς,  που στο παρελθόν εισήγαγε στις κοινωνίες την έννοια της οργάνωσης των «αθλίων» , της συνειδητής στράτευσης στους στόχους αυτής της οργάνωσης, της συνειδητής πειθαρχίας, που πολλές φορές κατηγορήθηκε από την αστική ιδεολογία, αλλά και τους όπου γης οπορτουνιστές, που δεν μπόρεσαν ποτέ να κατανοήσουν πως όταν ένας αριστερός, κομμουνιστής, επαναστάτης,  πειθαρχεί,  δεν το κάνει από αδυναμία να προβάλλει τη δική του διαφορά, να επιδείξει το «εγώ» του, αλλά  από τη συνειδητοποίηση ότι η ενωμένη δράση για τον κοινό σκοπό είναι το μόνο

Σελ-17

αποτελεσματικό όπλο που διαθέτει για την ανατροπή του συστήματος που τον καταπιέζει, τον εκμεταλλεύεται, τον χειραγωγεί παρά τη θέλησή του.

Αυτές οι αρχές οργάνωσης δημιούργησαν την ηθική των μελών των κομμάτων της αριστεράς.

Από καιρό όμως,  η ίδια η εξέλιξη της κοινωνίας και της πραγματικότητας που τη διέπει, έχει προβάλλει την απαίτηση για ένα άλλο είδος οργάνωσης,  που θα ανταποκρίνεται στις συνθήκες της παγκοσμιοποίησης, της τεχνολογίας, των μεγάλων πόλεων, της μετατροπής  της αγροτικής οικονομίας σε εργοστάσιο παραγωγής γεωργικών και κτηνοτροφικών προϊόντων.

Είναι φυσικό στο χώρο μας να γίνεται κατανοητή  η νέα αναγκαιότητα, με ιδιαίτερη ένταση, γιατί είμαστε ανοιχτοί στις εξελίξεις, γιατί δεν κλείνουμε τα μάτια στην πραγματικότητα.

Κεντρικό στοιχείο της νέας πραγματικότητας είμαστε εμείς, τα υποκείμενα, που η απαίτηση των καιρών είναι να μετατραπούμε σε «ατομικούς παραγωγούς» στο πλαίσιο ενός γενικού στόχου.

Είμαστε αριστεροί και μας έλαχε να ζήσουμε σε μια εποχή με κλιματικές αλλαγές και μεγάλα ανθρωπιστικά προβλήματα. Το όραμά μας πρέπει να ανταποκρίνεται και να ξεπερνάει αυτά τα κοσμογονικά γεγονότα., τα οποία έρχονται, ήδη υπάρχουν σε έναν απροετοίμαστο πλανήτη. Ο σοσιαλισμός έχει αργήσει. Το καπιταλιστικό σύστημα που δημιούργησε τη μεγάλη παραγωγική διαδικασία, έδωσε μεγάλη ώθηση στην τεχνολογική επανάσταση, δημιούργησε τις υλικές προϋποθέσεις για την ευημερία όλων των ανθρώπων πάνω στη γη, αλλά ταυτοχρόνως γεννάει  αρρώστια με την αντίστροφη κίνηση εκμετάλλευσης των ανθρώπων για την παραγωγή κέρδους.. Δημιούργησε τον τύπο του ανθρώπου που ζει στην πλήρη ανισορροπία : ενώ δεν ξέρει και ποτέ δεν μπορεί να είναι σίγουρος για τα έσοδά του, ξέρει με ακρίβεια  τα υπέρογκα και ανελαστικά έξοδά του. Έξοδα που δεν έχουν σχέση πια, μόνο με το επίπεδο ζωής όπως ήταν κάποτε. Έχουν πλέον τη μορφή «διοδίων» για να υπάρχουμε.

Το καπιταλιστικό σύστημα, εξαπατά  εκατομμύρια ανθρώπους. Πιστεύω ότι είναι μια ευγενική φιλοδοξία να μην το διευκολύνουμε ούτε από λάθος. Και είναι λάθος να μετατραπεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε ένα κόμμα που δεν θα είναι ακριβώς κόμμα . Σε ένα μέτωπο, που δεν θα είναι ακριβώς μέτωπο. Σε κάτι τέλος πάντων του οποίου η ταυτότητα θα είναι υπό συζήτηση.

Το στοίχημα είναι ένα: Να ΑΝΤΕΞΟΥΜΕ ένα πολιτικό σχήμα με συγκεκριμένο πολιτικό σκοπό, με οργάνωση, με απαιτητικότητα από τον εαυτό του, με αίσθημα ευθύνης και αυτοεκτίμησης , που καμία αυθεντία δεν θα είναι αρκετή, που όλα μπορεί να αλλάζουν και να κρίνονται. Κοιτάξτε γύρω σας. Ποια πολιτικά κόμματα θα μπορούσαν να το αποτολμήσουν? 

Σημ. στην αριστερή σελίδα:

Ενώ γράφονταν αυτή η μπροσούρα, έγινε το 1^ο Συνέδριο του Σύριζα. Δυστυχώς οι δικές μου προσδοκίες διαψεύσθηκαν. Το Συνέδριο, μέσα από βάσιμες αντιπαραθέσεις κατέληξε σε ένα ερμαφρόδιτο καταστατικό: «και μαζί και χώρια» και «συμφωνούμε και διαφωνούμε», «και κόμμα και κίνημα». Μια ασαφής κατάσταση, που δίνει τη δυνατότητα μιας ενιαίας διοικητικής λειτουργίας και ταυτοχρόνως διαθέτει χώρο σε απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές « από τα αριστερά του Πασόκ, έως την αριστερά της Αριστεράς». Ένα «πολιτικό διάστημα», που μπορεί να ορίζει τα πλαίσια μιας κυβερνητικής συμμαχίας, ή απλής συνεργασίας, μπορεί να θέτει την αναγκαιότητα της κοινωνικής συμμαχίας που είναι απαραίτητη, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να είναι το πολιτικό διάστημα στο οποίο μπορεί να κινείται ένα αριστερό κόμμα, που θέλει να είναι ενιαίο.. 

Δεν έχω καμιά δυσκολία να συνεργαστώ με όλους αυτούς τους ανθρώπους για κοινά προβλήματα μέσα στον κοινωνικό ή εργασιακό χώρο. Θεωρώ όμως το κόμμα ένα συγκεκριμένο εργαλείο, για μια συγκεκριμένη δουλειά που είναι η ανατροπή του καπιταλισμού και η νίκη του κομμουνισμού, ως συστήματος συλλογικής οργάνωσης της κοινωνίας και ισοτιμίας των ανθρώπων και με την ιδιότητα του φύλου, και με την ιδιότητα της κοινωνικής θέσης και με την ιδιότητα της εργασιακής θέσης.

Ακούω καμιά φορά τη λέξη «πολυεργαλείο».  Την αναφέρουν στελέχη του Σύριζα για να δείξουν την ουσία του κόμματος που συγκροτήθηκε στο 1^ο Συνέδριο. Έχω να παρατηρήσω, ότι στον πραγματικό κόσμο ένα πολυεργαλείο είναι ο Ελβετικός σουγιάς. Κάνει πολλά, αλλά σε ειδικές συνθήκες, μειωμένης απαίτησης, και καθόλου βέβαια, όπως το κάνει το κάθε ειδικό εργαλείο ξεχωριστά.

Σελ. 18

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από τον Σύριζα…, το φάντασμα της ιδεολογίας.

Σκοπίμως μέχρι τώρα δεν αναφέρθηκα καθόλου στη Χρυσή Αυγή. Είναι ένα ζήτημα με βάθος και ουσία. Δε συμφωνώ καθόλου με μια επιφανειακή, συλλήβδην και ειρωνική αντιμετώπιση.

Η ΧΑ εκφράζει τις ιδέες και τις πεποιθήσεις του φασισμού, μέσα από την ελληνική εμπειρία. Οι ιδέες αυτές έχουν τον σκληρό τους πυρήνα που φτάνει μέχρι την απαξίωση της ανθρώπινης ζωής, αλλά υπάρχουν και οι «μαζικότερες» ιδέες, τις οποίες πιστεύουν και εφαρμόζουν κα άνθρωποι, που καμιά σχέση δεν έχουν με την ιδεολογία του φασισμού και την πρακτική του ναζισμού.

Άρα, η ΧΑ δεν πρόκειται να αντιμετωπιστεί με μεθόδους διοικητικές, πολύ δε περισσότερο με μεθόδους όπου η αριστερά θα φαίνεται «σύμφωνη» στο πλευρό της μνημονιακής κυβέρνησης. Ούτε βέβαια μπορεί να αντιμετωπιστεί, με την ανάλυση που τη θέλει «αναπόσπαστο» τμήμα της κυρίαρχης ιδεολογίας και  μηχανισμό του αστικού κράτους.

Η ΧΑ πρέπει να αντιμετωπιστεί ως φαινόμενο στο επίπεδο των ιδεών, πριν απ’όλα. Γιατί στις μέρες μας αποδεικνύεται ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο στις συνειδήσεις των ανθρώπων. Η εμπλοκή μελών της σε εγκληματικές ενέργειες, πρέπει να διώκεται συγκεκριμένα στο επίπεδο των προσώπων που εμπλέκονται, με αυστηρή τήρηση των κανόνων δικαίου. Απορρίπτω την έννοια της εγκληματικής οργάνωσης.

Με αυτή την εισαγωγή, έχει τεθεί νομίζω, το ζήτημα της ιδεολογίας και της επίδρασής της στους ανθρώπους, πέρα από δυσκολίες και διώξεις ακόμη. Η ανθρώπινη ιστορία είναι η συνεχής δράση για τη δικαίωση των ιδεών. Όπου οι ιδέες τι εκφράζουν? Μα συμφέροντα ασφαλώς. Να μια αλήθεια με την οποία καλείται να αναμετρηθεί ο Σύριζα.

Βέβαια. Η δυσκολία του Σύριζα, δεν είναι τυχαία. Εδώ και αρκετά χρόνια, οι ιδεολογίες αναμετρώνται  με το «λογικό», το «αντικειμενικό» και , αν είναι δυνατό, το «αμοιβαίως επωφελές», ως το σημείο φυσικά που δεν θα θιγεί το «status quos» των κυρίαρχων συμφερόντων.

 Ο Σύριζα αναμετράται, αυτή τη στιγμή, μπροστά στο κατώφλι της κυβερνητικής εξουσίας με το σύνθημα:

-make deals, not war.

Προσπαθεί ως εκ τούτου να αξιοποιήσει, πράγμα που προκαλεί συνεχείς εσωτερικές αμφισβητήσεις, και τα μικρότερα περιθώρια της λογικής: make deals. Ταυτοχρόνως όμως έχει με διακριτικό τρόπο στραμμένη την προσοχή του και στην Ουκρανία. Εκεί το υπονοούμενο είναι σαφές: « βλέπεις αγόρι μου, πόσο εύκολο είναι να σου κάνουμε τη χώρα μπορντέλλο».

Έπρεπε ο Σύριζα να μπει στην περιπέτεια? ΑΣΦΑΛΩΣ!

Αυτό δε σημαίνει όμως ότι προχωράμε με θετική ενέργεια και καλές προθέσεις. Αυτό πρέπει να σημαίνει ότι κρατάμε χαρτί, μολύβι, γομολάστιχα και μοιρογνωμόνιο.

Τέλος του Α’ μέρους.