Οι  παλιές εφημερίδες

Χρησιμοποιώ παλιές εφημερίδες για την τουαλέτα της Ντάφυ. Η Ντάφυ είναι μια πανέμορφη σκυλίτσα 2 ετών και σε 3 εβδομάδες περιμένουμε τα Νταφάκια της.

Η τουαλέτα της Ντάφυ, είναι σε μια γωνιά του εξωτερικού χώρου του σπιτιού μας. Εκεί χρησιμοποιούνται οι παλιές εφημερίδες. Πριν τις στρώσω λοιπόν, έχω το συνήθειο να τους ρίχνω μια ματιά.

Σήμερα, κοιτάω την πρώτη, Αυγή της 15ης Μαρτίου, και η σελίδα που έχω μπροστά μου είναι η επίσκεψη του Τσίπρα στη Θράκη. Στο χωριό Εχίνος, συγκεντρώθηκαν 600 άτομα!!!

Ο Πρόεδρος του Σύριζα δεσμεύθηκε στους κατοίκους του χωριού, ότι στο ευρωψηφοδέλτιο του Σύριζα, θα υπάρχει εκπρόσωπος της μειονότητας. Ωραία δουλειά. Στη συνέχεια ανέλαβαν τα τοπικά στελέχη του Σύριζα σε συνεργασία φαντάζομαι με τους καθοδηγητές τους , να υλοποιήσουν της δέσμευση του Σύριζα, δια στόματος Τσίπρα. Τη συνέχεια τη γνωρίζουμε όλοι και όλες.

Επειδή ανήκω σε παλιά κομματική σχολή (ευτυχώς), το πρώτο ερώτημα που μου έρχεται όταν συμβαίνει η στραβή, είναι : «ποιος ή ποια καθοδηγεί»? Έμαθα λοιπόν, ότι διάφορες ανησυχίες είχαν τεθεί σε αρμόδια στελέχη και στον ίδιο τον γραμματέα του κόμματος, από αρμόδιο για την περιοχή στέλεχος.

Δεύτερο ερώτημα λοιπόν που μου δημιουργείται, είναι γιατί? Γιατί να γίνει αυτό, αφού δεν μας πιάσανε στον ύπνο?

Θα δώσω μια εξήγηση.

Ο τρόπος λειτουργίας του Σύριζα, έχει ένα μεγάλο καλό: δεν δημιουργεί άγχος σε μέλη και στελέχη. Έχει όμως κι ένα μεγάλο κακό: δεν προσωποποιεί  ποτέ ευθύνες. Είναι τόσο έντονο αυτό, που σκέφτομαι μερικές φορές, αν πράγματι θέλουμε το νόμο περί ευθύνης  εκλεγμένων θεσμικών προσώπων.

Έτσι στο εσωτερικό του κόμματος δημιουργούνται κάποιο «κανόνες», άτυποι και γι αυτό πολύ ισχυροί. Είναι κανόνες, που διαμορφώνουν «ηθικό δίκαιο». Πχ, καλός και άξιος εμπιστοσύνης σύντροφος, είναι αυτός που δεν μιλάει πολύ. Δεν υψώνει φωνή. Είναι συγκαταβατικός. Αυτό που θέλει να πει, το λέει «ιδιαιτέρως». Εχει έντονη την αίσθηση του «να μην εκτεθούμε». Ιστορικά κοιτώντας τα πράγματα σε αυτό που ονομάζεται «κόμμα», αλλά και επιχείρηση, και υπουργείο και σύλλογος και σωματείο, αλλά και η ίδια η οικογένεια, η συλλογικότητα, η ομάδα εν κατακλείδι, τα άτομα με αυτή τη συμπεριφορά, άνοιγαν πάντα το δρόμο της αποτυχίας. Στον κόσμο των ανδρών, είναι η φιγούρα του Κόλακα, του «γλύφτη», «του ανθρώπου του αφεντικού». Είναι ο τύπος του ανθρώπου που χρειάζεται οπωσδήποτε «αφεντικό». Θέλει δηλ. «πλάτες» για ότι κάνει. Στη δύσκολη στιγμή, πρέπει, οφείλει, κάποιος άλλος να φταίει.

Στον κόσμο των γυναικών, είναι η φιγούρα της γυναίκας που διαμεσολαβεί ανάμεσα στα παιδιά και τον σύζυγο, ως η ίδια να μην υπάρχει.

Προσωπικά ο μόνος  τύπος που με καλύπτει, είναι η Σαπφώ Νοταρά στο αξέχαστο: «μπουρλότο, Σόδομα και Γόμορρα γίναμε εδώ μέσα». Έχει ρίσκο, έχει άγχος, αλλά σε προφυλάσσει από το να βρεθείς να πρέπει να καθαρίσεις με μια οδοντόβουρτσα, ολόκληρη σκατοπλημμύρα.

Φλώρα Νικολιδάκη