Το άρθρο που ακολουθεί, δημοσιεύθηκε στην Αυγή, στα πλαίσια του προσυνεδριακού διαλόγου για το Ιδρυτικό Συνέδριο του Ενιαίου Σύριζα.

Τα συμπεράσματα?

Κόμμα  ΑΡΕΝΑ ή Κόμμα ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΣΤΗΣ?

Η αριστερά γεννήθηκε από την ανάγκη των ανθρώπων να βελτιώνουν τους όρους ύπαρξής τους. Από την ανάγκη να μάχονται εναντίον της στασιμότητας, πράγμα που πηγάζει από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Ένστικτο που στον αέναο περίπατο της ζωής, έκανε το ανθρώπινο είδος ανθεκτικό και ικανό να επιβιώνει.

Η αριστερά είναι συνυφασμένη με την κοινωνική πρόοδο, συμβολίζεται με θετικό πρόσημο. Είναι ο σκαπανέας του καινούργιου, γι’αυτό το έργο της, είναι γοητευτικό, ενδιαφέρων, νεανικό αλλά και επικίνδυνο, όχι για την κοινωνία, αλλά για τα ατομικά συμφέροντα των ανθρώπων που τάσσονται στους κόλπους της.

Η δυσκολία να  προχωράς προς τα μπρός, χωρίς χάρτη, είναι που γέννησε την ιδέα της οργάνωσης. Την ιδέα του συλλογικού νου και της συντονισμένης δράσης, που μπορούν να προάγονται μέσα από ένα πηνίο, που μετατρέπει  το κοινωνικό και το πολιτικό σε υλική δύναμη.

Το πηνίο, όπως γνωρίζουμε από τη φυσική, είναι ένας πολλαπλασιαστής. Για να δουλέψει πληροί συγκεκριμένες προδιαγραφές. Για να προχωρήσουμε συντεταγμένα στο δρόμο της κοινωνικής εξέλιξης, στο δρόμο για το σοσιαλισμό, χρειαζόμαστε οργάνωση με πλαίσιο, με κανόνες, με κοινό σκοπό και κοινή αντίληψη για την επίτευξή του.

Δεν χρειαζόμαστε μια σύνθεση πολλών σκοπών, πολλών επιθυμιών που μέσω ενός ή πολλών μηχανισμών θα υπερισχύει πότε το ένα και πότε το άλλο.

Υπάρχει τρόπος, να προχωράς αταλάντευτα προς το μέλλον, χωρίς να χάνεις την πολυμορφία, τις ιδέες, και τελικά τους ανθρώπους που μπορούν και θέλουν να εντάσσονται, αλλά με το δικό τους μυαλό, με τον δικό τους τρόπο πρόσληψης της πραγματικότητας αλλά και με το δικό τους βίωμα για τα συμφέροντά τους?

Υπάρχει. Είναι ο πολλαπλασιαστής και όχι η αρένα.

Είναι η ιδέα της αποτελεσματικής οργάνωσης και όχι η ιδέα της συγκέντρωσης όλων των δυνάμεων σε μια αρένα, όπου μοιραία θα υπάρχει μια εξέδρα, στην οποία θα παρατηρείται μόνιμος συνωστισμός, γιατί θα είναι ο μόνος τόπος απ’ όπου μπορείς να βλέπεις και να σε βλέπουνε.

Ο πολλαπλασιαστής, το πηνίο, έχει αυταξία σε κάθε στοιχείο που το αποτελεί. Η εικόνα είναι ζιπαρισμένη, και άρα μειώνεται η διάθεση να την έχεις ολόκληρη απλωμένη. Τα ανθρώπινα πάθη υποχωρούν. Η κάθε πλακέτα του πηνίου παίζει ένα αυτοτελή και πολύτιμο ρόλο. Είναι μέρος του αποτελέσματος και το γνωρίζει. Πράγμα το οποίο την κάνει «θετική» στην πραγματικότητα και άρα αποδοτική.

Τελικά πότε θα έχεις το μεγαλύτερο αποτέλεσμα: εφαρμόζοντας το σύστημα παραγωγής Taylor, ή συντονίζοντας μικρές ομάδες, που καλύπτουν όλες τις πτυχές της ζωής των ανθρώπων, οι οποίες έχουν ζωτικά δικαιώματα στο χώρο που υπάρχουν, διατηρώντας τον υγιή μηχανισμό αυτοσυντήρησης? Χτίζοντας ένα σύστημα οριζόντιας δράσης και κεντρικού συντονισμού εξασφαλίζοντας την ποικιλία και την πολυχρωμία που είναι απαραίτητη?

Ένα κόμμα της αριστεράς, που έχει στον συλλογικό νου του την ιδέα της φιλοσοφίας του σοσιαλισμού, πρέπει να είναι εναρμονισμένο, με το μοντέλο που επαγγέλλεται για την κοινωνία. Οι άνθρωποι της αριστεράς πρέπει να εκπαιδεύονται για το μέλλον. Μέσα στο σημερινό «σχολείο» της αριστεράς, θα γεννιούνται οι ιδέες και οι θέσεις για τον τρόπο που για πρώτη φορά οι άνθρωποι θα πάρουν τη θέση τους στην κοινωνία, σύμφωνα με τις δυνατότητές τους και θα σταματήσουν να είναι τα αναλώσιμα του καπιταλιστικού συστήματος υπό τη διεύθυνση των λίγων, ευνοημένων και διαπλεκομένων.

Άρα, ένα κόμμα της αριστεράς, δεν μπορεί να είναι άμορφο, δεν μπορεί την ώρα που υψώνονται κορώνες για τα δικαιώματα των μελών, να χτίζονται αντίθετες πραγματικότητες.

Με αυτές τις σκέψεις, μπροστά στο κρίσιμο συνέδριο του Σύριζα, αρνούμαι την μετατροπή του σε μια αρένα, σ’ένα γήπεδο με μια ομάδα στελεχών στο κέντρο και πολλούς χιλιάδες θεατές στις εξέδρες.

Προτείνω τη δημιουργία του κόμματος, πολλαπλασιαστή, με ζωντανά, πολύτιμα στοιχεία που το καθένα θα έχει το ρόλο του, το ζωτικό του χώρο και όλα μαζί θα συντονίζονται γύρω από μια κάθετη δημοκρατικά εκλεγμένη ιεραρχία.

Ο μόνος τρόπος για να επιτευχθεί μια τέτοια οργάνωση, είναι η υιοθέτηση της απλής και άδολης αναλογικής, ως εκλογικού συστήματος του συνεδρίου. Ένα αίτημα που η αριστερά στον τόπο μας το απαιτεί από το αστικό πολιτικό σύστημα, πόσο μάλλον από τον εαυτό της.

Υ.Γ. Εξ’άλλου, όπως θα έχετε ήδη διαπιστώσει, και χωρίς το μεγάλο, ενιαίο, δημοκρατικό, αριστερό, ριζοσπαστικό κόμμα, κάναμε την έκπληξη στις εκλογές, τα κάναμε μαντάρα στην ΟΛΜΕ και στεκόμαστε στο ύψος μας στην ΕΡΤ.

Φλώρα Νικολιδάκη