Μία πολύ διδακτική ιστορία.

Σα βόμβα έσκασε τον Ιούνη του 1989, η απόφαση της ηγεσίας του ΣΥΝ να σχηματίσει κυβέρνηση με τη ΝΔ. Το αποτέλεσμα των εκλογών δεν επέτρεπε να σχηματίσει κυβέρνηση η ΝΔ. Η χώρα ήταν σε σοβαρή κρίση του πολιτικού της συστήματος. Πρωταγωνιστές τα οικονομικά σκάνδαλα του ΠΑΣΟΚ, που υπογραμμίζονταν από τον τυχοδιωκτισμό της προσωπικής ζωής διαφόρων στελεχών του και του ίδιου του Α. Παπανδρέου προσωπικά.
-Ο Χ. Φλωράκης, ο Λ. Κύρκος και ο Κ. Μητσοτάκης κάθισαν στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης και κατέληξαν σε κυβέρνηση συνεργασίας για ένα πολύ συγκεκριμένο πρόγραμμα:
-Κάθαρση, Ειδικό Δικαστήριο και καταστροφή των φακέλλων της Χούντας.
-Επικεφαλής της κυβέρνησης συμφωνήθηκε ο Τζανής Τζαννετάκης, από τα πιο μετριοπαθή στελέχη της ΝΔ.
-Το έργο που συμφωνήθηκε υλοποιήθηκε και έτσι τον Οκτώβριο του 1989, ο επικεφαλής της ΝΔ, κ. Κ. Μητσοτάκης, ζήτησε να προκηρυχθούν εκλογές, αφού το έργο της κυβέρνησης συνεργασίας είχε υλοποιηθεί.
-Από τις εκλογές αυτές, ξανά η ΝΔ δεν συγκέντρωσε την απαραίτητη κοινοβουλευτική δύναμη για σχηματισμό αυτοδύναμης κυβέρνησης. Ετσι, οι πολιτικές δυνάμεις της εποχής, μαζί με και με το Πασοκ αυτή τη φορά, σχημάτισαν την οικουμενική κυβέρνηση, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ με επικεφαλής τον Ξενοφώντα Ζολώτα.

Για την ιστορία μόνο αναφέρω, ότι η κυβέρνηση αυτή κράτησε 5 μήνες και η χώρα οδηγήθηκε σε εκλογές τον Μάρτιο του 1990, όπου σχημάτισε κυβέρνηση η ΝΔ με 151η έδρα, την περιβόητη έδρα Κιτσίκη.
Ο σκοπός μου όμως, είναι άλλος σε τούτο το γραπτό.
Μου δίνεται η ευκαιρία με την πρόταση για ΠτΔ, να καταθέσω μια εμπειρία, που έχει το ενδιαφέρων της.
-Τόσο στην κυβέρνηση συνεργασίας με τον κ. Τζανή Τζανετάκη, όσο και στην οικουμενική με τον κ. Ξ. Ζολώτα, το μόνο πρόβλημα που δεν προέκυψε ήταν η στάση των 2 επικεφαλής. Ειδικά η συνεργασία με τον κ. Τζαννετάκη ήταν άψογη σε ότι είχε συμφωνηθεί. Αντιθέτως με το ΠΑΣΟΚ προέκυψαν διάφορα προβλήματα. 
Αλλά θέλω να εστιάσω στο χώρο του ΣΥΝ.
-Εγινε χαμός. Ο κόσμος της αντίστασης, που είχε σε μεγάλο βαθμό αποδεχτεί το Πασοκ και τον Ανδρέα προσωπικά (αναγνώριση της Εθ. Αντίστασης και συνταξιοδότηση των αγωνιστών της), ήταν αδύνατο να δεχτεί τις εξελίξεις. Αυτό όμως ίσως να ήταν δικαιολογημένο.
-Πολλά στελέχη αντέδρασαν στην βάση της απαγορευτικής γραμμής, καμιά συνεργασία με τη Δεξιά. Ήταν μια λογική που δεν είχα αποδεχτεί ποτέ. Μου φαινόταν ανόητο να μπαίνεις πίσω από μια διαχωριστική γραμμή που είχε δημιουργήσει το Πασοκ, το περίφημο δεξιά-αντιδεξιά, που το διευκόλυνε να περνάει μια καθαρά δεξιά πολιτική στη βάση της πάλης "κατά της δεξιάς". 
-Από τα στελέχη που διαφώνησαν μερικά ήταν πραγματικές απώλειες, αφού οδηγήθηκαν σε υπεραριστερές θέσεις και μείωσαν πολύ τη δυνατότητά τους να παρέμβουν αποτελεσματικά στις εξελίξεις. Μια άλλη όμως μερίδα στελεχών που θεώρησε ανίερη την κυβερνητική συνεργασία με τη ΝΔ, απλώς βρέθηκε στο ΠΑΣΟΚ.
-Προσωπικά θεώρησα την απόφαση της ηγεσίας του ΣΥΝ, ως πράξη χειραφέτησης. Η αριστερά ήταν ενωμένη, ήταν το τρίτο κόμμα της βουλής και ρυθμιστής των εξελίξεων και ανταποκρίθηκε και τότε υπεύθυνα στο ρόλο της.
-Σήμερα, τα πράγματα είναι ανάποδα από τότε. Σήμερα, στη θέση της τότε ΝΔ, από άποψη κοινοβουλευτικής δύναμης, βρίσκεται ο Σύριζα. Ο Σύριζα σήμερα δεν είναι ο ρυθμιστής, αλλά ο αποφασιστικός παράγοντας. Αρα έχει και την άνεση των κινήσεων.
- Πολιτικά μιλώντας, η επιλογή του κ. Π. Παυλόπουλου, είναι μια πολιτική πράξη, ικανή να δημιουργήσει νέα δεδομένα τόσο στο εσωτερικό της ΝΔ όσο και στην ευρωπαϊκή ελίτ με την οποία είμαστε αναγκασμένοι να συνδιαλεγόμαστε. Το θέμα αυτό δεν αντέχει άλλη συζήτηση, ειδικά με το πλαίσιο αρμοδιοτήτων που δίνει το σύνταγμα στον συγκεκριμένο θεσμό.

-Γυρνώντας όμως πίσω στο 1989, και από τη θέση μου ως μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, αλλά και του ενιαίου ΣΥΝ, έζησα όλες τις διαδικασίες που χρειάστηκαν για να ληφθούν οι αποφάσεις συγκρότησης των 2 κυβερνήσεων Τζαννετάκη, Ζολώτα, όπως και το προγραμματικό τους πλαίσιο.
-Ο Χ. Φλωράκης, έχοντας την τραγική εμπειρία της υποτίμησης της λειτουργίας του κόμματος, από τις νεωτερίζουσες αντιλήψεις της ΕΔΑ, ίδιες με αυτές που εμφανίζονται και σήμερα, από διάφορους κομματικά και ιστορικά αγράμματους, ότι δεν χρειάζονται διαδικασίες, τα μέλη είναι φίλοι, οι συνελεύσεις είναι δημόσιες κλπ. κλπ., τήρησε κατά γράμμα το καταστατικό.
Εκείνη η γενιά στελεχών είχε βιώσει στο πετσί της τι σημαίνει ¨να μην προλαβαίνεις να τηρήσεις το καταστατικό". Πρέπει να σας πω ότι υπήρξε μέρα που η ΚΕ συνήλθε 2 φορές. Για εκείνη τη στόφα των στελεχών, όταν έβαζε έναν όρο ο Μητσοτάκης, την απάντηση που θα έδιναν την έπαιρναν από την ΚΕ, ούτε μόνο από το ΠΓ. Αλλά το πράγμα δεν έμενε μόνο εκεί. Σχεδόν κάθε απόγευμα, συγκεντρώναμε τα μέλη του κόμματος, κατά ομάδες οργανώσεων για να καταγράψουμε τις απόψεις τους. Αυτό είναι το μάθημα που έχω πάρει για την αντιμετώπιση κρίσιμων και σύνθετων καταστάσεων που απαιτούν γρήγορες κινήσεις και υπεύθυνες αποφάσεις.
-Αν λοιπόν κάτι σήμερα με ανησυχεί, δεν είναι η επιλογή του κ. Παυλόπουλου, αλλά η παντελής απουσία οποιασδήποτε κομματικής διαδικασίας. Απουσία, που οι κομματικά ανεγκέφαλοι την αιτιολογούν κιόλας, αντί να σωπάσουν τουλάχιστον.

Φλώρα Νικολιδάκη.