Περί Οικονομίας, ή

Όταν προσπαθώντας να υπερασπιστείς τα «κεκτημένα», αφήνεις χώρο για τη μεταμφίεση του αντιδραστικού, σε προοδευτικό.

-Στη διαφήμιση του υπ. παιδείας, η κοπελίτσα δεν θέλει να γίνει γιατρός, αλλά μοδίστρα.

Φαντάζομαι ότι είναι έξω από τα όρια σκέψης του υπουργείου η κοπελίτσα να ήθελε να γίνει πυγμάχος, ή αστροναύτης, η συνταγματάρχης της αεροπορίας. Το υπουργείο πατάει σταθερά στην παράδοση: η κοπελίτσα θα γίνει μοδίστρα. Ωραία.

-Για να δούμε τώρα τι μπορεί να κάνει μια μοδίστρα σήμερα στην Ελλάδα,

Πάρτε βαθιά ανάσα και.. πάμε:

-νοικιάζει χώρο, κάνει έναρξη επαγγέλματος, ανοίγει βιβλία, θεωρεί αποδείξεις, αρχίζει πρόγραμμα διαφήμισης, ψάχνει για προμηθευτές υφασμάτων και αναλωσίμων ραπτικής, αγοράζει βασικά μια ραπτομηχανή, αγοράζει περιοδικά, και σκάει μύτη η πρώτη πελάτισσα:

- Συναντιούνται αυτές οι δύο φιγούρες, και αρχίζει η μάχη. Η μοδίστρα πρέπει να βγάλει μεροκάματο. Η πελάτισσα θέλει καλό ρούχο με όσο το δυνατό λιγότερα λεφτά.

-Θα το κάνει το θαύμα η μοδίστρα?  Θα νικήσει το Ζάρα, τον Κινέζο, τον Ιταλό? Θα βρει καλλίτερο ύφασμα με λιγότερα λεφτά?

Μήπως όμως το υπουργείο σκέφτεται την κοπελίτσα, σχεδιάστρια μόδας? Μπορεί. Στα παραπάνω προσθέστε και αρκετά χρήματα για τη σχολή (ιδιωτική πάντα), που πρέπει να βγάλει.

-Υπάρχει όμως και η ισχυρή πιθανότητα το υπουργείο να σκέφτεται την κοπελίτσα, σαν εργάτρια του φασόν σε κάποια κινέζικη επιχείρηση που οσονούπω καταφθάνει στα πέριξ του λιμανιού.

-Βρε, άθλιοι, άμα τώρα σας πω, ότι το μόνο μέλλον που φαντάζεστε για τις κοπελίτσες, είναι να γίνουν εργάτριες, χωρίς δικαιώματα, σε επιχειρήσεις ξένων, μέσα στην ίδια τους τη χώρα, ξέρω την απάντησή σας: έχω ξύλινη γλώσσα.

-Ναι, είναι ξύλινη. Και σιδερένια μπορώ να πω. Έτσι που η παροιμία που έλεγε ο πατέρας μου, να γίνει πραγματικότητα:

-«η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει».

Φλώρα Νικολιδάκη