διαφημιση1

Παρασκευή 21 Αυγούστου 2015

Είναι τυχαίες, πρόσφατες και αναγκαστικές οι εξελίξεις στο Σύριζα?

6 Μαίου 2012, τρέχουμε στα Προπύλαια. Το εκλογικό αποτέλεσμα δίνει στον Σύριζα σχεδόν 17%. Χαρά, συγκίνηση και ένα αίσθημα δικαίου είναι έντονο. Είμαστε 2 χρόνια στους δρόμους, κυριολεκτικά, εναντίον της υποτελούς λογικής του Μνημονίου. Μια λογική που είχε σκοπό να πείσει το λαό, ότι είχε την πλήρη ευθύνη για την υπαγωγή της χώρας σε καθεστώς εποπτείας.
-Εκείνη την ιδεολογική μάχη ο Σύριζα την κέρδισε ολοκληρωτικά, παλεύοντας σώμα με σώμα, με τη λογική της υποταγής. Και αυτό ήταν το πρώτο βήμα για το μέτωπο κατά των πολιτικών του μνημονίου, δηλ. της πολιτικής της λιτότητας και της εθνικής υποτέλειας.
-Δίπλα μου είναι η Μαίρη, πανευτυχής με τη σημαία της ΔΕΑ, παραπέρα η σημαία του Συνασπισμού, της ΚΟΕ, του Κόκκινου, κλπ κλπ.
-18 Ιουνίου 2012: Η σκηνή επαναλαμβάνεται σε ξέφρενη κατάσταση, γιατί στις επαναληπτικές εκλογές ο Σύριζα αναδεικνύεται σε Αξιωματική Αντιπολίτευση με ποσοστό 27%.
-Στα Προπύλαια φτάνει ο Αλέξης Τσίπρας και ο Μανώλης Γλέζος.
Ο Αλέξης φαίνεται μαζεμένος, "δεν καταφέραμε αυτή τη φορά να γίνουμε κυβέρνηση", απόρησα, μα καλά νόμιζαν ότι θα βγει ο Σύριζα κυβέρνηση αμέσως? αναρωτήθηκα. Και ο Αλέξης συνέχισε:
"Και τώρα θα φτιάξουμε τη μεγάλη δημοκρατική παράταξη.
-Κοιταζόμασε με τη Μαίρη: - τι λέει?
-Αυτό που είπε ο Αλέξης Τσίπρας εκείνο το βράδυ, εξελίχθηκε πολύ γρήγορα. Ο γνωστός μηχανισμός, που στην πορεία εμφανίστηκε αρκετές φορές, έθεσε το θέμα: "πρέπει να φτιάξουμε ένα κόμμα αντίστοιχο του 27%, πρέπει να διαλυθούν οι συνιστώσες, πρέπει να έρθει νέος κόσμος στις οργανώσεις".
- Παρατήρηση πρώτη: -Τη στιγμή, που ο πολιτικός χώρος του Σύριζα, έπρεπε πολιτικά να είναι παρών στην κοινωνία για να παίξει ο Σύριζα το ρόλο του ως αξιωματική αντιπολίτευση, μια πολιτική "πρωτοβουλία", της ομάδας που και σήμερα διαχειρίζεται την πολιτική του Σύριζα και της κυβέρνησης, έβαλε το κόμμα σε μια ατέρμονη εσωτερική συζήτηση, μέχρι τον επόμενο Ιούλιο του 2013. 
-Τι έγινε όμως στη διάρκεια αυτού το χρόνου? Η "ηγετική ομάδα",  αυθαίρετα συγκροτημένη με στελέχη μόνο φιλοευρωπαικού προσανατολισμού, ανέπτυξαν ερήμην κάθε συλλογικής διαδικασίας και έξω από κάθε ουσιαστικό πολιτικό έλεγχο από τα αρμόδια κομματικά όργανα, την πολιτική της διεύρυνσης του κόμματος.
Μια διεύρυνση προς το χώρο του Πασοκ, με τόση επιμονή που σε εσωτερικό email στη λίστα των μελών της ΚΕ του Συνασπισμού, αναφερόταν το εξής καταπληκτικό που αποσύρθηκε σχεδόν αμέσως:
-Για τις θέσεις του πανελλαδικού οργάνου που θα προκύψει από την 1η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη (Δεκέμβρης του 2012) 100+ θέσεις θα αναδειχθούν με εκλογική διαδικασία στη Συνδιάσκεψη, και 100 θέσεις θα είναι στη διάθεση του Προέδρου!!!!!!
Με την απόσυρση αυτής της απίθανης θέσης, μπήκαμε στη διαδικασία θέσεων που προέρχονται από εκλογή και θέσεων "εξ οφιτσίου"!!!!!!
-Παρατήρηση 2η: Από την αρχή του 27%, η "ηγετική ομάδα" λειτούργησε με δικό της σχέδιο και για το "ενιαίο κόμμα" και για την πολιτική των συμμαχιών.
-Ο Σύριζα ως κόμμα έφτασε στο 1ο Συνέδριο του ενιαίου κόμματος πλέον, έχοντας περάσει ένα χρόνο συζητώντας αν πρέπει να διαλυθούν οι συνιστώσες ή όχι, πως θα εντάσσονται τα νέα μέλη κλπ.Το μόνο που δεν έμενε καιρός να συζητηθεί ήταν το πολιτικό περιεχόμενο της τακτικής των συμμαχιών και το πρόγραμμα.
-Κάθε φορά που ρωτούσαμε για το πρόγραμμα, η απάντηση ήταν σταθερή: -Το ετοιμάζει η ομάδα του προγράμματος με τον Γιάννη Δραγασάκη.
-Παρατήρηση 3η: Τελικά το πρόγραμμα δεν ήρθε ποτέ και κάποια στιγμή δόθηκε στη δημοσιότητα το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης.
-Με βάση αυτή την πρόταση, αναπτύχθηκε μια μεγάλη διαβούλευση με την κοινωνία που έδειξε ότι τα μέτρα του προγράμματος της Θεσσαλονίκης ήταν ώριμα για το λαό. Και τα δεχόταν και ήταν διατεθειμένος να παλέψει γι'αυτά. Αυτός ήταν και ο λόγος, που γύρω από το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, εκφράστηκε για πρώτη φορά και μια ευρύτερη κομματική συναίνεση, πράγμα που έδωσε τεράστια ώθηση που εκφράστηκε και προς και στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015.
-Η συγκρότηση της 1ης αριστερής κυβέρνησης αντιμετωπίστηκε με εμπιστοσύνη και αγκαλιάστηκε από τα μέλη του Σύριζα, καταγράφοντας έτσι μια δεύτερη κατάσταση ενότητας στη βάση του Σύριζα.
-Οι εξι μήνες που συγκλόνισαν την Ευρώπη και τον κόσμο, είναι ακόμα νωποί στη μνήμη μας. 
Παρατήρησ 4η: -Η ηγετική ομάδα συγκρότησε μια και μόνη τακτική, την επικοινωνιακή, σαν έτοιμη από καιρό για ότι θα ακολουθούσαν. Μέσα από ιερούς συμβολισμούς για την αριστερά, σε 5 μήνες η Ελλάδα έγινε φτωχότερη κατά περίπου 22 δις. Η πραγματική πολιτική πρακτική, έξω από τα πολλά λόγια, ήταν πολιτική που οδήγησε με μαθηματική ακρίβεια στην υπογραφή του 3ου Μνημονίου.
-Όλο αυτό το χρονικό διάστημα που περιγράφω, οι εσωκομματικές κινήσεις ήταν στην κατεύθυνση στήριξης της πολιτικής της ηγετικής ομάδας. Έτσι ξαφνικά και με αιτιολογία "το κόμμα", συγκροτήθηκε μια νέα τάση η "ενωτική κίνηση" που στο κεντρικό της επιτελείο πήραν θέση όλα τα γνωστά ονόματα που όλο το προηγούμενο διάστημα λειτούργησαν ως κόμμα μέσα στο κόμμα, με μυστικές συσκέψεις μελών σε σπίτια.
-Η χθεσινή σύσκεψη στου Μαξίμου που κατέληξε στην εξαγγελία εκλογών ήταν μια σύσκεψη της ηγετικής ομάδας στο κυβερνητικό επίπεδο, με την ενωτική κίνηση στο κομματικό επίπεδο, κατά κύριο λόγο. Μια σύσκεψη που συγκλήθηκε, αφού για δέυτερη φορά το κόμμα είχε "καθησυχαστεί" με την απόφαση για διεξαγωγή του εκτάκτου συνεδρίου.

-Η Αριστερή Πλατφόρμα, για πολλά χρόνια, έδωσε μια πραγματική ιδεολογική και πολιτική μάχη μέσα στο Σύριζα. Κράτησε τις ιδέες της αριστεράς ζωντανές, κράτησε τα βασικά ταξικά και πολιτικά κριτήρια για την εκπόνηση της τακτικής και στρατηγικής ενός αριστερού κόμματος, κόντρα στην προσπάθεια της ηγετικής ομάδας για πλήρη αποιδεολογικοποίηση στη λογική των μελών του κόμματος.

Συμπέρασμα: Ο Σύριζα κατέγραψε μια πορεία με επιτυχίες και λάθη, που δίνει πολύτιμο υλικό για την πορεία του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος στο παρών και στο μέλλον. Πρόκειται για ιστορική προσφορά στον αγώνα των εργαζομένων για το σοσιαλισμό και την κοινωνική δικαιοσύνη και ελευθερία.
Η υπογραφή του 3ου Μνημονίου, θέτει τη ηγετική ομάδα στο περιθώριο του λαϊκού κινήματος και την παραδίδει στην κρίση της ιστορίας.









Πέμπτη 20 Αυγούστου 2015

Για την πολιτική συμμαχία που θέλουμε

Μετά την ψήφιση του νέου μνημονίου από την κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την αριστερά και το κίνημα που αναπτύχθηκε όλα αυτά τα χρόνια απέναντι στα Μνημόνια, πιστεύουμε ότι επείγει η συγκρότηση ενός νέου μετώπου δυνάμεων της αριστεράς, που θα μπορέσει να οργανώσει την πάλη του λαού για να καταργηθούν τα Μνημόνια και να φτάσει το «ΟΧΙ» μέχρι το τέλος. Στη βάση αυτής της ανάγκης, και της συζήτησης που έχει ήδη ανοίξει, θα θέλαμε να καταθέσουμε τις παρακάτω σκέψεις.

Δεν υπάρχει ενότητα για την ενότητα
Καταρχήν πιστεύουμε ότι θα είναι σημαντικό για όλους μας, όχι μόνο για τις πολιτικές δυνάμεις που ανήκει ο καθένας και καθεμιά από εμάς αλλά κυρίως για την ίδια την προοπτική της ρήξης, το να φτιαχτεί τώρα ένα ευρύ μέτωπο της αντισυστημικής αριστεράς, που θα συστρατεύσει το κομμάτι ΣΥΡΙΖΑ που διαφοροποιείται από τα αριστερά, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ και τις υπόλοιπες δυνάμεις της ριζοσπαστικής και κομμουνιστικής αριστεράς που θέλουν να αγωνιστούν για να ανοίξει ένας άλλος δρόμος για την ελληνική κοινωνία, μακριά από τον μνημονιακό δήθεν μονόδρομο, και οι οποίες έχουν μετωπική πολιτική. Αυτό όμως ούτε μπορεί, ούτε και πρέπει να γίνει αποκλειστικά με μία προσέγγιση «μίνιμουμ συμφωνίας», δηλαδή ότι «όσο λιγότερα πολιτικά ζητήματα θέσουμε, τόσο πιο ευρύ θα είναι το μέτωπο». Η ενότητα για την ενότητα δεν είναι το παν. Το ζητούμενο είναι η ενότητα που μπορεί να κάνει αποτελεσματική τη δράση μας και ειλικρινή την απεύθυνσή μας στον κόσμο.

Το ζήτημα της ρήξης με την ΕΕ
Από την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να βγουν άμεσα τα απαραίτητα συμπεράσματα. Δεν απέτυχε μόνο μία συγκεκριμένη ηγεσία. Απέτυχε μία ολόκληρη πολιτική λογική. Μια λογική που αποσυνέδεσε την τακτική από τη στρατηγική, που συγκέντρωνε δυνάμεις μόνο απέναντι στον αμέσως επόμενο ορατό στόχο. Χτίστηκε μια συμμαχία κατά βάση απέναντι στο «αντι-μνημόνιο», που μπροστά σε αυτόν τον στόχο δεν δίστασε να συμπορευτεί με αστικές δυνάμεις όπως οι ΑΝΕΛ αλλά και στελέχη του ΠΑΣΟΚ, κρύβοντας τις θεμελιώδεις διαφορές αυτών των δυνάμεων κάτω από το χαλί. Καθόλη, δε, τη διάρκεια της διακυβέρνησης απομακρυνόταν διαρκώς και από αυτόν τον μίνιμουμ στόχο, μπαίνοντας σε ένα καθοδικό σπιράλ αναδιπλώσεων. Την κρίσιμη στιγμή, η υποχώρηση δικαιολογήθηκε από την πιο ανήθικη, πολιτικά και πραγματικά, επίκληση της «μη ύπαρξης άλλης δυνατότητας», που οδήγησε και στην αντιστροφή του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος.
Επειδή λοιπόν η ρήξη όχι μόνο με το ευρώ αλλά και με την ΕΕ, όπως και η αναγκαιότητα μη αναγνώρισης και μονομερούς διαγραφής του ληστρικού χρέους, θα βρεθούν άμεσα στην επικαιρότητα σε μια πορεία υλοποίησης μιας φιλολαϊκής πολιτικής πέρα από τα Μνημόνια, χρειαζόμαστε μια πολιτική συμμαχία που θα μιλάει καθαρά για αυτά τα ζητήματα και θα προετοιμάζει τον λαό για τις αναγκαίες ρήξεις, παρουσιάζοντας και τα βήματα για το τι σημαίνει αυτό, πώς μπορεί να επιτευχθεί και σε ποια κατεύθυνση. Είναι κάτι που το ζητάει και ο ίδιος ο κόσμος, που θέτει επιτακτικά το ερώτημα για το «ποιο είναι το σχέδιο για έξοδο από το ευρώ» και τι «κόστος» θα έχει αυτό. Και αυτό δεν απαντιέται ούτε με μισόλογα, ούτε κρύβοντας το ότι η έξοδος από το ευρώ θα πρέπει να συνδυαστεί με τη σύγκρουση με το κεφάλαιο και την έξοδο και από την ΕΕ.
Η ρήξη με την ΕΕ, άλλωστε, δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται με φοβικότητα, στο όνομα του διεθνισμού. Αντίθετα, είναι αντιιμπεριαλιστικό και διεθνιστικό μας καθήκον να πούμε καθαρά ότι η ΕΕ δεν είναι η «Ευρώπη των λαών» -αφήγηση που συμφέρει και τροφοδοτείται από όσους έχουν συμφέροντα από αυτήν- αλλά ότι ακριβώς ο δρόμος προς την Ευρώπη των λαών περνά μέσα από την αποδέσμευση, με στόχο τη διάλυση της ΕΕ, μιας ΕΕ που το τελευταίο διάστημα αποκαλύπτει το πιο σκληρό, και ακραία νεοφιλελεύθερο πρόσωπό της: Το νέο επίπεδο απαιτήσεων της παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου, που εκφράζεται με τις νέου τύπου συμφωνίες ΤΤΙΡ, CETA (οι οποίες ήδη υπερψηφίστηκαν από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο), οδηγεί σε εξελίξεις που δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για τη σύγκρουση που θα πρέπει να υπάρξει (κατάργηση των αρχών του δικαίου, μείωση των καλλιεργήσιμων εδαφών και αιχμαλωσία της τροφής από τις πολυεθνικές των μεταλλαγμένων, κατάργηση των μορφών δημοκρατικής λειτουργίας, μετατροπή των εργαζομένων σε σύγχρονους δούλους).
Θα είναι καταστροφικό, λοιπόν, το να υιοθετηθεί μία λογική παρόμοια με αυτήν του ΣΥΡΙΖΑ, μία λογική σταδίων στην ουσία, που στη θέση του «αντι-μνημονίου» θα βάλει το «αντι-ευρώ» και για τα υπόλοιπα «βλέπουμε». Θα είναι εγκληματικό, θα σημαίνει ότι δεν βγήκε κανένα χρήσιμο συμπέρασμα από την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ και ότι απλώς προετοιμαζόμαστε για νέες ήττες. Αν μη τι άλλο, το πρόταγμα του όποιου μετώπου είναι και αυτό με το οποίο πολιτικοποιείται ο κόσμος που συμμετέχει σε αυτό. Η πολιτικοποίηση που παρήγαγε η πολιτική λογική «ακύρωση των μνημονίων μέσα σε ευρώ-ΕΕ» έχει οδηγήσει μεγάλο τμήμα κόσμου που στρατεύτηκε σε αυτή τη λογική να δυσκολεύεται σήμερα να βρει διέξοδο. Δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνει το ίδιο λάθος.
Άλλωστε, μία πολιτική πρόταση που αντιμετωπίζει τον λαό ως «ανέτοιμο» να ακούσει για ρήξεις που θα χρειαστούν άμεσα, εκ των πραγμάτων προωθεί το λογική της ανάθεσης και του στείρου κυβερνητισμού. Αν βλέπουμε στην εργατική τάξη και τα σύμμαχα στρώματα τον πραγματικό φορέα της αλλαγής, αν πιστεύουμε σε ένα δρόμο που θα οδηγεί σε διαρκείς συγκρούσεις, τότε ευθύνη και υποχρέωση μιας πολιτικής συμμαχίας είναι να πει την αλήθεια, να πείσει για τις αναγκαίες ρήξεις και να αποτελέσει πολιτική έκφραση ενός αποφασισμένου και συνειδητοποιημένου λαϊκού κινήματος.

Αν δεν κοιτάς εκεί που θες να πας, θα πας εκεί που κοιτάς
Ταυτόχρονα, η πολιτική συμμαχία που χρειαζόμαστε δεν μπορεί παρά να «βλέπει» προς τον στρατηγικό στόχο: τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Γι' αυτό και η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ δεν μπορεί να παρουσιάζεται ως το τέρμα του δρόμου, ούτε μπορούμε να σπέρνουμε αυταπάτες για έναν «καλό καπιταλισμό της δραχμής». Η σύγκρουση με τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου είναι απαραίτητη προϋπόθεση για όποια φιλολαϊκά βήματα και σε αυτό πρέπει να είμαστε σαφείς. Η απαραίτητη παραγωγική ανασυγκρότηση δεν μπορεί παρά να έχει συγκεκριμένο ταξικό πρόσημο. Γι' αυτό είναι σημαντικό να πούμε ότι οι εθνικοποιήσεις τραπεζών και επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας που θα χρειαστούν, θα γίνουν χωρίς αποζημίωση, με στόχο να λειτουργήσουν υπό εργατικό και κοινωνικό έλεγχο. Δεν μπορούμε να υποσχεθούμε μία επιστροφή στο 2009, ούτε μία ομαλή μετάβαση σε ένα σοσιαλδημοκρατικό μοντέλο αποκλειστικά μέσω μιας «αριστερής κυβέρνησης», με το λαϊκό και εργατικό κίνημα σε ρόλο παρατηρητή και ψηφοφόρου. Αντίθετα, πρέπει να αξιοποιήσουμε την πλούσια κινηματική εμπειρία των τελευταίων χρόνων, τα δίκτυα αλληλεγγύης, τα πειράματα αυτοδιαχείρισης και να προτείνουμε την εκκίνηση μετάβασης σε ένα διαφορετικό κοινωνικοοικονομικό μοντέλο, με βάση τις πραγματικές εμπειρίες του κόσμου του αγώνα και της πραγματικής ζωής. Ένα μοντέλο στο οποίο η πραγματική δημοκρατία δεν θα είναι ένα σκέτο σύνθημα αλλά καθημερινή κατάκτηση, ώστε μέσα από μια διαδικασία μετασχηματισμού για να περάσει η εξουσία κι ο πλούτος στα χέρια αυτών που τον παράγουν. Κι αυτή η μεγάλη πορεία ξεκινά με τα σημερινά βήματα.

Η δημοκρατία στη βάση του μετώπου
Η πρόσφατη πείρα έδειξε ότι η από δω και πέρα πορεία μας, το μόνο που δεν χρειάζεται, είναι ένα νέο αρχηγό. Χρειαζόμαστε πολιτική λειτουργία, διαφανή, δημοκρατική, πάνω απ' όλα συλλογική που να αξιοποιεί όλα τα αγωνιζόμενα κοινωνικά στρώματα και να εκτοπίζει φαινόμενα ηγεμονισμού και υπερσυγκέντρωσης «εξουσιών». Το νέο σχήμα χρειάζεται συλλογική ηγεσία που θα κατορθώσει να συνδυάσει την αναγκαία -σε ένα αριστερό σχήμα- πολυφωνία με την αποτελεσματικότητα στη δράση, και θα κάνει πράξη αυτό που χρόνια αναζητούμε στην Αριστερά: τη σύνθεση μέσα από διαφορετικές προσεγγίσεις ως προωθητική δύναμη, όχι ως παραλυσία ή υποστολή στόχων και ιδεών.

Όλα τα παραπάνω, κατά τη γνώμη μας, είναι αναγκαίες προϋποθέσεις για να μπορέσει το μέτωπο που θα φτιαχτεί να συμβάλλει στην ισχυροποίηση του κινήματος και στην οργάνωση του λαού, που είναι η μόνη που μπορεί να διασφαλίσει την κατάργηση των μνημονίων, τη σύγκρουση με το νεοφιλελευθερισμό, την εκκίνηση μιας διαδικασίας μετασχηματισμού της κοινωνίας και της οικονομίας στη βάση των δικαιωμάτων και των αναγκών της κοινωνικής πλειοψηφίας, με όλες τις μικρές και μεγάλες συγκρούσεις που αυτή η πορεία συνεπάγεται. Συγκρούσεις που, όπως έδειξε και το συντριπτικό «όχι» του δημοψηφίσματος, είναι και κοινωνικά αναγκαίες και ρεαλιστικές. Κατά τη γνώμη μας, ένα τέτοιο πρόγραμμα δεν «μικραίνει» την απεύθυνση, αντίθετα την πλαταίνει, αφού δίνει πολύ πιο πειστικές απαντήσεις στην πληττόμενη κοινωνική πλειοψηφία.

Οι στιγμές είναι κρίσιμες -δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι είναι ιστορικές- τόσο για το μέλλον της αριστεράς αλλά και συνολικά της ελληνικής, και όχι μόνο, κοινωνίας. Με τόλμη και αισιοδοξία λοιπόν, να συμβάλουμε σε μια πολιτική και κινηματική συστράτευση που θα μπορέσει να φέρει νίκες. Που θα διδαχθεί από λάθη (και του πρόσφατου) παρελθόντος και θα φροντίσει να μην τα επαναλάβει. Που δεν θα αφήσει στα μισά τον αγώνα για να ξηλώσουμε τα μνημόνια και τις πολιτικές της εξαθλίωσης και της υποτέλειας, επειδή θα μείνει από πολιτικά «καύσιμα». Για την αξιοπρέπεια, την κοινωνική χειραφέτηση, για έναν άλλο δρόμο που μόνο ένας συνειδητοποιημένος λαός μπορεί να επιβάλει. Για το «ΟΧΙ» μέχρι τέλους, το «ΟΧΙ» μέχρι τη νίκη!

Πάνος Δαμέλος- Μέλος ΑΝΤΑΡΣΥΑ Κορινθίας
Γεωργία Καλαρά- Πρώην μέλος Κ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ Κορινθίας
Δέσποινα Κουτσούμπα- Περιφερειακή Σϋμβουλος Αττικής- ΠΣΟ ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Σπύρος Μαρκέτος- Πανεπιστημιακός- ΠΣΟ ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Δημήτρης Μπελαντής- Δικηγόρος, Μέλος Κ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ
Φλώρα Νικολιδάκη- Πειρφερειακή Σϋμβουλος Άττικής-Μέλος  Ν.Ε. ΣΥΡΙΖΑ



Πηγή: http://anemosantistasis.blogspot.com/2015/08/blog-post_609.html#ixzz3jQa6zLiT

Σάββατο 1 Αυγούστου 2015

Η αλήθεια αρχίζει και βγάζει το κεφάλι της μέσα από το βούρκο.

Ο Σερζ Αλιμί είναι ο διαδοχος του Ιγκνάσιο Ραμονέ στο τιμονι της Monde Diplomatique, της θεωρούμενης ως «καλυτερης εφημεριδας στον Κοσμο».
Διαβάζοντας το άρθρο του Σερζ Αλιμί καταλαβαίνω, ότι αυτό που θα γράψει η ιστορία, θα είναι ότι ένας λαός, με έναν νεαρό επικεφαλής, έκανε μια έφοδο στον ουρανό, αλλά μια άθλια ομάδα "συντρόφων" σε συνεργασία με όλο το κατεστημένο της  Ευρώπης, το έθαψαν κυριολεκτικά. Ελπίζω όμως ο ιστορικός του μέλλοντος να προσθέσει και τη λέξη: "προσωρινά". 
Η Ελλάδα αποκαλύπτει: Η Ευρώπη που δεν θέλουμε πια
Ένα κίνημα νέο και γεμάτο ενέργεια ήταν έτοιμο να αλλάξει ένα ολόκληρο έθνος και να αφυπνίσει τη γηραιά ήπειρο. Το Eurogroup και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) συνέτριψαν αυτή την ελπίδα.
Άρθρο του Σέρζ Χαλιμί, συγγραφέα, δημοσιογράφου και διευθυντή της μηνιαίας γαλλικής εφημερίδας Le monde diplomatique, για το τεύχος του Αυγούστου 
Πέρα από το σοκ που τα γεγονότα στην Ελλάδα προκάλεσαν σε κάποιους από τους υποστηρικτές του ευρωπαϊκού σχεδίου, τρία μαθήματα προκύπτουν: Πρώτον, ως προς τη φύση μιας ολοένα και αυταρχικότερης Ένωσης, στο βαθμό που η Γερμανία της επιβάλει, χωρίς αντίβαρο, τη θέλησή της και τις εμμονές της. Δεύτερον, ως προς την αδυναμία μιας κοινότητας βασισμένης σε μια υπόσχεση ειρήνης, να αντλήσει ένα δίδαγμα από την ιστορία, ακόμη και την πιο πρόσφατη και την πιο βίαια, όταν αυτό που την ενδιαφέρει πρωτίστως είναι η επιβολή κυρώσεων στους κακοπληρωτές και στους σκληροκέφαλους. Και τέλος, την πρόκληση που αποτελεί αυτός ο λησμονημένος καισαρισμός, για εκείνους που έβλεπαν την Ευρώπη ως εργαστήριο υπέρβασης του εθνικού πλαίσιου και δημοκρατικής ανανέωσης.
Εκ των προτέρων, οι σχέσεις μεταξύ των κρατών-μελών της ίδια ένωσης, που συναντιούνται στα ίδια θεσμικά όργανα, συμβάλλουν στην εκλογή του ίδιου Κοινοβουλίου κι έχουν το ίδιο νόμισμα, δεν θα έπρεπε να επιτρέπει τέτοιου είδους μηχανορραφίες. Ωστόσο, όλα τα κράτη μέλη του Eurogroup, με εξασφαλισμένη τη συντριπτική υπεροχή τους και με επικεφαλής τη Γερμανία, επέβαλαν σε μια αποδυναμωμένη Ελλάδα ένα τελεσίγραφο που, όπως ο καθένας αναγνωρίζει, επιδεινώνει τα περισσότερα από τα προβλήματά της. Το επεισόδιο αυτό φωτίζει το μέγεθος της ευρωπαϊκής κακοτεχνίας (1).
Τον περασμένο Ιανουάριο, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές, το κόμμα αυτό της αριστεράς είχε δίκιο καθ’όλη (σχεδόν) την πορεία. Είχε δίκιο που συνέδεε την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας με την "εκκένωση" που υπέστη η χώρα επί πέντε χρόνια, πρώτα από τους σοσιαλιστές και μετά από τη δεξιά. Είχε δίκιο που τόνιζε ότι κανένα κράτος δεν μπορεί να αποκαταστήσει τον διαλυμμένο παραγωγικό του τομέα, όταν πρέπει να δίνει σημαντικά ποσά για την εξόφληση των πιστωτών του. Είχε δίκιο που υπενθύμιζε ότι, σε μια δημοκρατία, η κυριαρχία ανήκει στο λαό και ότι ο λαός χάνει την κυριαρχία του, αν η ίδια πολιτική του επιβάλλεται ό, τι κι αν αποφασίσει ο ίδιος.
Τι ωφελεί να υπερασπίζεται κανείς την υπόθεσή του
μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα;

Τρεις ασυναγώνιστες κάρτες, με την προϋπόθεση, βέβαια, να παιχτούν από ανθρώπους που έχουν καλές σχέσεις μεταξύ τους. Στα Ευρωπαϊκά Συμβούλια όμως, αυτά τα ατού στράφηκαν ενάντια στους κατόχους τους, που αντιμετωπίστηκαν ως μαρξιστές του νότου και εκτός  πραγματικότητας, στο βαθμό που  τόλμησαν να αμφισβητήσουν τα οικονομικά αξιώματα που πηγάζουν από τη γερμανική ιδεολογία (βλέπε «Ο γερμανικός ορντολιμπεραλισμός: σιδερένιο κλουβί  για τη Γηραιά Ήπειρο»). Όπλα όπως ο ορθολογισμός και οι πεποιθήσεις, είναι ανίσχυρα σε μια τέτοια περίπτωση. Τι ωφελεί να υπερασπιστεί κανείς την υπόθεσή του μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα; Σε όλους τουςμήνες των «διαπραγματεύσεων» στις οποίες συμμετείχε, ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών, Γιάνης Βαρουφάκης, παρατήρησε ότι οι Ευρωπαίοι ομόλογοί του τον κοίταζαν  με τρόπο που έμοιαζε να λέει: «Έχετε δίκιο σε αυτό που λέτε, αλλά εμείς θα σας συντρίψουμε ούτως ή άλλως» (2) (εδώ η κατάθεσή του, «Ο μόνος στόχος τους ήταν να μας εξευτελίσουν»).
Ωστόσο, η επιτυχία, τουλάχιστον προσωρινή, του γερμανικού σχεδίου να υποβιβάσει την Ελλάδα σε προτεκτοράτο του Eurogroup, εξηγείται επίσης από την αποτυχία των  υπερβολικά αισιόδοξων στοιχημάτων, που τέθηκαν εξαρχής στην Αθήνα από την πλειοψηφία της αριστεράς που ήλπιζε να αλλάξει την Ευρώπη (3). Το στοίχημα ότι οι γαλλική και ιταλική ηγεσία θα βοηθούσαν να ξεπεραστούν τα μονεταριστικά ταμπού της γερμανικής δεξιάς. Το στοίχημα ότι οι λαοί της Ευρώπης, επιβαρυμμένοι από τις πολιτικές λιτότητας που και οι ίδιοι υπέστησαν, θα πίεζαν τις κυβερνήσεις τους να αναλάβουν, εκ περιτροπής, έναν κεϋνσιανικό αναπροσανατολισμό, για τον οποίο η Ελλάδα φαντάστηκε τον εαυτό της ως διαφωτιστή της Γηραιάς Ηπείρου. Το στοίχημα ότι αυτή η στροφή θα ήταν δυνατή εντός της ζώνης του ευρώ, σε σημείο που καμία εναλλακτική δεν είχε σχεδιαστεί ή προετοιμαστεί. Το στοίχημα, τέλος, ότι το παρεμβαλόμενο σενάριο μιας «ρωσικής επιλογής» θα μπορούσε να αναχαιτίσει, για γεωπολιτικούς λόγους, τις τιμωρητικές προσπάθειες της Γερμανίας και θα έκανε τις Ηνωμένες Πολιτείες να συγκρατήσουν τον εκδικητικό βραχίονα του Βερολίνου. Σε καμία στιγμή όμως, κανένα από αυτά τα στοιχήματα δε φαινόταν έτοιμο να κερδίσει. Αλίμονο, ένα τάνκ δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με βιολέτες και φυσοκάλαμα.
Ένοχη για την αθωότητά της, η ελληνική ηγεσία πίστεψε ότι οι πιστωτές της χώρας θα έδειχναν ευαισθησία στη δημοκρατική επιλογή του ελληνικού λαού, και  ειδικότερα της νεολαίας. Πρώτα οι βουλευτικές εκλογές της 25ης Ιανουαρίου και στη συνέχεια το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, προκάλεσαν την έκπληξη και την οργή του Βερολίνου και των συμμάχων του. Πλέον, είχαν μόνο έναν στόχο: Να τιμωρήσουν τους αντάρτες και εκείνους που θα μπορούσαν να εμπνευστούν από την τόλμη τους. Η συνθηκολόγηση δεν ήταν όμως αρκετή, έπρεπε να συνοδεύεται κι από μια συγγνώμη (η Αθήνα παραδέχθηκε ότι οι οικονομικές επιλογές της είχαν προκαλέσει ρήξη της εμπιστοσύνης με τους εταίρους της) επενδεδυμένη μάλιστα με αποζημιώσεις: Ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων περιουσιακών στοιχείων της Ελλάδας, αξίας τουλάχιστον ίσης με το ένα τέταρτο του εθνικού προϊόντος, θα πρέπει να υποθηκευτούν προς όφελος των πιστωτών. Με την αναμφισβήτητα ανεκτίμητη υποστήριξη του κ. Φρανσουά Ολάντ, η Ελλάδα κατάφερε απλώς τα υποθηκευμένα αυτά στοιχεία να μην μεταφέρονται στο Λουξεμβούργο. Όλοι υποτίθεται ότι είναι καθυσηχασμένοι: Η Ελλάδα θα πληρώσει.
Όταν δεκαεννέα όνειρα συνωστίζονται, ένα κρεβάτι μάλλον είναι πολύ μικρό; Η επιβολή μέσα σε λίγα χρόνια του ίδιου νομίσματος σε λαούς που δεν έχουν ούτε την ίδια ιστορία, ούτε την ίδια πολιτική κουλτούρα, ούτε το ίδιο βιοτικό επίπεδο, τους ίδιους φίλους ή την ίδια γλώσσα, ήταν ένα σχεδόν αυτοκρατορικό εγχείρημα. Πώς μπορεί ένα κράτος να εξακολουθεί να σχεδιάζει μια οικονομική και κοινωνική πολιτική που υπόκειται σε διαδικασίες διαλόγου και δημοκρατικής διαιτησίας, όταν όλοι οι μηχανισμοί νομισματικής προσαρμογής δε βρίσκονται πλέον στα χέρια του; Πώς να φανταστεί κανείς ότι λαοί που δεν γνωρίζονται καθόλου, θα δεχθούν να τις συνδέσει μια αλληλεγγύη παρόμοια με αυτή που συνδέει σήμερα τη Φλόριντα με τη Μοντάνα; Όλα αυτά ήταν βασισμένα σε μια υπόθεση: Ένας βεβιασμένος φεντεραλισμός θα έφερνε κοντά τα ευρωπαϊκά έθνη. Δεκαπέντε χρόνια μετά τη γέννηση του ευρώ, η εχθρότητα έφτασε στο αποκορύφωμά της.
Στις 27 Ιουνίου, όταν ανακοίνωσε το δημοψήφισμα, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ανέτρεξε σε όρους που θυμίζουν κήρυξη πολέμου. Παρομοίασε την πρόταση του Eurogroup) σχηματικά ως «τελεσίγραφο προς την ελληνική δημοκρατία». Και κατηγόρησε ορισμένους από τους «εταίρους» του, ότι έχουν στόχο να «ταπεινώσουν έναν ολόκληρο λαό». Οι Έλληνες θα στηρίξουν απόλυτα την κυβέρνησή τους. Οι Γερμανοί θα κάνουν μπλόκο πίσω από τις αυστηρές απαιτήσεις της δικής τους. Μπορεί η ευρωπαϊκή οικογένεια να συνδέσει ακόμη πιο στενά τις τύχες των μελών της, χωρίς να διατρέχει τον κίνδυνο περαιτέρω ενδοοικογενειακής βίας;
Η εχθρότητα, δεν αφορά πλέον μόνο την Αθήνα και το Βερολίνο. «Δεν θέλουμε να γίνουμε μια γερμανική αποικία,» επιμένει ο κ. Πάμπλο Ιγκλέσιας, ηγέτης των Ποδέμος στην Ισπανία. «Λέω στη Γερμανία: Αρκετά! Είναι αδιανόητο να ταπεινώνεται ένας ευρωπαϊκός εταίρος», ξεσπαθώνει ο ιταλός πρωθυπουργός, Ματτέο Ρέντσι, με μια διακριτικότητα αξιοσημείωτη καθ’όλη τη διάρκεια αυτής της κρίσης. «Στις μεσογειακές χώρες, και σε κάποιο βαθμό στη Γαλλία», παρατηρεί ο Γερμανός κοινωνιολόγος Βόλφγκανγκ Στρέκ, «η Γερμανία είναι πιο μισητή από ποτέ μετά το 1945. (...) Η Οικονομική και Νομισματική Ένωση, που αποτέλεσε την οριστική εδραίωση της ευρωπαϊκής ένωσης, θα είναι και ο κίνδυνος διάλυσής της (4).»
Οι Έλληνες με τη σειρά τους έχουν προκαλέσει εχθρικά συναισθήματα. «Αν το Eurogroup λειτουργούσε ως κοινοβουλευτική δημοκρατία, θα ήσουν ήδη εκτός, γιατί σχεδόν όλοι οι εταίροι αυτό επιθυμούσαν», κατέληξε, απευθυνόμενος προς τον κ. Τσίπρα, ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (5). Και, σύμφωνα με μια πολύ γνωστή συντηρητική στρατηγική, μεταφερόμενη σε επίπεδο εθνών, οι φτωχοί ωθούνται στο να υποπτεύονται αλλήλους, ότι ζουν μια χαρά οι μεν εις βάρος των άλλων, ειδικά όταν οι άλλοι είναι ακόμη πιο φτωχοί από τους ίδιους. Ο υπουργός Παιδείας της Εσθονίας επέπληξε κατ’αυτόν τον τρόπο τον «εταίρο» του στη Αθήνα: «Έχετε κάνει πολύ λίγα, με πολύ αργό ρυθμό και απείρως λιγότερα από την Εσθονία. Έχουμε υποφέρει πολύ περισσότερο από ό,τι στην Ελλάδα. Αλλά αντί να σταματήσουμε και να γκρινιάξουμε, δράσαμε (6).» Οι Σλοβάκοι σκανδαλίστηκαν πολύ με τις υπερβολικά υψηλές, κατά τη γνώμη τους, συντάξεις στην Ελλάδα, μια χώρα την οποία ο πολύ γενναιόδωρος τσέχος υπουργός Οικονομικών θα ήθελε να δει «επιτέλους να πτωχεύσει, προκειμένου να καθαρίσει η ατμόσφαιρα (7).»
Ο κίνδυνος ενός νέου ομοσπονδιακού άλματος προς τα εμπρός
Στις 7 Ιουλίου του 2015, κατά τη συνάντηση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, οι αρχηγοί κρατών εξέφρασαν την αγανάκτηση που τους ενέπνεε ο κ. Τσίπρας : «Δεν μπορούμε άλλο! Έχουν περάσει μήνες που δε μιλάμε παρά μόνο για την Ελλάδα! Πρέπει να πάρεις μια απόφαση. Εάν δεν είσαι σε θέση να αποφασίσεις, θα αποφασίσουμε εμείς για σένα» (8).  Δε φαίνεται ήδη εδώ, το προοίμιο, σίγουρα λίγο τραχύ, ενός φεντεραλισμού που έρχεται; «Πρέπει να προχωρήσουμε», ήταν σε κάθε περίπτωση το συμπέρασμα του κ. Ολάντ στις 14 Ιουλίου από όλο αυτό το επεισόδιο. Να προχωρήσουμε, αλλά προς ποια κατεύθυνση; Ε, λοιπόν, στην ίδια κατεύθυνση, ως συνήθως: «οικονομική διακυβέρνηση», «προϋπολογισμός της ευρωζώνης», «σύγκλιση με τη Γερμανία.» Διότι στην Ευρώπη, πάντα όταν μια συνταγή καταστρέφει την οικονομική ή δημοκρατική υγεία του ασθενούς, η δόση διπλασιάζεται. Από τη στιγμή που, σύμφωνα με τον Γάλλο πρόεδρο, «η ζώνη του ευρώ διασφάλισε τη συνοχή της με την Ελλάδα (...) οι συνθήκες μας αναγκάζουν να επιταχύνουμε (9).»
Ένας αυξανόμενος αριθμός αριστεριστών και συνδικαλιστών πιστεύουν, αντίθετα, ότι θα ήταν καλύτερα να σταματήσουμε και να συλλογιστούμε. Ακόμη και για εκείνους που φοβούνται ότι μια έξοδος από το ευρώ ευνοεί τη διάλυση του ευρωπαϊκού σχεδίου και την αφύπνιση των εθνικισμών, η ελληνική κρίση έχει προσφέρει ένα κλασικό μάθημα, που δείχνει ότι το ενιαίο νόμισμα έρχεται σε μετωπική αντίθεση με τη λαϊκή κυριαρχία. Μια τέτοια διαπίστωση όχι μόνο δεν αναχαιτίζει την ακροδεξιά αλλά αντίθετα, την ενισχύει, δεδομένου ότι η ακροδεξιά δεν παραλείπει να χλευάζει τα διδάγματα δημοκρατίας των αντιπάλων της. Και πώς να φανταστούμε ακόμη ότι το ενιαίο νόμισμα μπορεί να συμβαδίσει κάποια στιγμή με μια πολιτική κοινωνικής προόδου, μετά την ανάγνωση του χάρτη πορείας που τα κράτη του Eurogroup, ομόφωνα, έστειλαν στον κ. Τσίπρα, διατάζοντας τον πρωθυπουργό της αριστεράς να επιβάλει, χωρίς καθυστέρηση, μια σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική;
Στην ιστορία της, η Ελλάδα έχει ήδη εγείρει μεγάλα και καθολικά ερωτήματα. Αυτή τη φορά μας αποκάλυψε ποια είναι στ’αλήθεια αυτή η Ευρώπη που δεν θέλουμε πια.
Σερζ Χαλιμί
Αύγουστος 2015
(1) Βλέπε Frédéric Lordon, La Malfaçon. Monnaie européenne et souverainetéΠαρίσι, 2014.(2) Νew Statesman, Λονδίνο, 13 Ιουλίου 2015.
(3) Βλέπε «
Μπορεί η ελληνική αριστερά να αλλάξει την Ευρώπη;» Le Monde diplomatique, Φεβρουάριος 2015.
 (4) Wolfgang Streeck, «
Μια ηγεμονία ευκαιρία», Le Monde diplomatique, Μάιος 2015.
(5) Libération, Παρίσι, 11-12 Ιουλίου 2015.
(6) Wall Street Journal, 13 Ιουλίου 2015.
(7) Le Figaro, 3 Ιουλίου 2015.
 (8) Σύμφωνα με την εφημερίδα Le Figaro, 9 Ιουλίου 2015.
(9) Le Journal du dimanche, Παρίσι, 19 Ιουλίου 2015.