διαφημιση1

Πέμπτη 7 Απριλίου 2016

ποιανού είναι η πατρίδα;

Στο δημοτικό μάθαμε όλα τα παιδιά εκείνο το ποίημα του Παλαμά:
-Τι είναι η πατρίδα μας;
Ας πάρουμε αναλυτικά την απάντηση του ποιητή:
-"Μην είν' οι κάμποι και τ'άπαρτα ψηλά βουνά;"
-(ειλικρινά δεν μπορούμε να απαντήσουμε τώρα με το ΤΑΙΠΕΔ αγαπητέ ποιητή)
-"Μην ειν' ο ήλιος της που χρυσολάμπει;"
(εν τάξει, ο ήλιος είναι ένας για όλον τον πλανήτη)
-"Όλα η πατρίδα μας, κι'αυτά και εκείνα,
και κάτι πούχουμε μες στην καρδιά
που λάμπει μέσα μας σαν ηλιαχτίδα" κλπ. κλπ.

Είναι όμως και εκείνος ο στίχος του Ρίτσου:
-"τούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας".
-Αυτός ο στίχος εκφράζει καλλίτερα την πραγματικότητα κατά τη γνώμη μου.
Υπάρχει λοιπόν πατρίδα. Είναι ένας συγκεκριμένος γεωγραφικός χώρος, που έχει "πληθυσμό", γλώσσα, ιστορία που δεν είναι ίδια με την ιστορία της διπλανής χώρας, έθιμα, ήθη, τρόπο ζωής. Έχει ακόμη και κλίμα που δεν είναι ίδιο με το κλίμα της διπλανής, πόσο μάλλον της παραδιπλανής χώρας.
-Άρα το ζήτημα είναι σε ποιόν ανήκει αυτό το σύνολο ανθρώπων, συνθηκών και εδάφους. Είθισται το σπίτι μας, ακόμα κι'αν είναι νοικιασμένο να μας ανήκει. Μας ανήκει η χρήση του χώρου. Και με βάση το νόμο, θεωρείται το οικογενειακό μας άσυλο.
-Και επειδή ζούμε σε φάση που αντιστεκόμαστε στην υφαρπαγή του σπιτιού μας από τις τράπεζες, προκύπτει ίσως για κάποιους το ερώτημα, μήπως δεν πρέπει να αντισταθούμε για το ένα, δικό μας σπίτι, αλλά να παλέψουμε για να καταργηθεί ο πλειστηριασμός από προσώπου γης;
-Αναρωτιέμαι πόση σημασία έχει μια συζήτηση αυτού του τύπου;
-Μπορεί κάποιος να μας πείσει ότι δεν υπάρχει αυτό που λέμε "Ελλάδα"; Ταυτοχρόνως, μπορεί ένας άλλος να μας πείσει ότι η μόνη χώρα που αξίζει να υπάρχει είναι η "Ελλάδα"; -Οχι βέβαια, πολύ περισσότερο που η ίδια η πράξη δείχνει την αλήθεια.
-Αυτοί που πιστεύουν ότι η "Ελλάδα" είναι μια εμμονή, είναι αυτοί που όταν μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα, σκέφτηκαν ότι πρόκειται για μια ενδο-καπιταλιστική (ιμπεριαλιστική υπόθεση) και άρα δεν υπήρχε λόγος να εμπλακούν στο πρόβλημα. Είναι αυτοί που σήμερα μπορούν ευκρινώς να συγκλονίζονται από το δράμα των προσφύγων, ενώ σιγούν εκκωφαντικά για την πορεία κατά της ανεργίας, γιατί την ξεκίνησε ένας κομμουνιστής. Είναι αυτοί που αύριο θα καμαρώνουν να παίρνουν θέση για το όνομα "Μακεδονία" ότι ανήκει εξ'ολοκλήρου στη γείτονα χώρα με πρωτεύουσα τα Σκόπια. Κι'όταν τους ρωτάς, "μα καλά, δεν υπάρχει και ένα κομμάτι που ανήκει στην Ελλάδα;" δεν απαντούν. Είναι αυτοί που φωνάζουν "να μείνουμε στο ευρώ", γιατί το θεωρούν συνεκτικό στοιχείο μια γενικευμένης πάλης που θα μπορούσε να έχει αποτέλεσμα ένα καλό ευρώ σε μια καλή ΕΕ.
-Είναι αυτοί, που έχοντας υιοθετήσει ένα αξίωμα για την παγκόσμια επανάσταση, καταφέρνουν να παίρνουν πάντα δεξιά θέση την κρίσιμη στιγμή.

Οι άλλοι, που θεωρούν την "Ελλάδα" ένα πράγμα σαν την Αρία Φυλή, γεννούν δηλητήριο για κάθε διαφορετικό, για κάθε άνθρωπο που διαφέρει σε γλώσσα, θρησκεία, χρώμα. Μια πραγματική αρρώστια που ούτε η φύση ανέχεται και την αποβάλλει, χάριν της ποικιλίας, της πολυχρωμίας, της συνθετότητας και της αλληλοεπίδρασης.

Έτσι, η λύση για μια ακόμα φορά βρίσκεται στη διαλεκτική σχέση του εθνικού με τον διεθνικό, του μερικού με το συνολικό, του συγκεντρωτικού με το αποκεντρωμένο, της δράσης με την αντίδραση. Η λύση για κάθε Μαρξιστή είναι οι νόμοι της διαλεκτικής και ο ιστορικός υλισμός. Κουραστήκαμε να περιδιαβαίνουμε τα μονοπάτια της εγωπάθειας στην θεωρία και την πολιτική. Είμαστε πάρα πολλοί και πολλές αυτοί που θέλουμε να αλλάξουμε πραγματικά τον κόσμο, ξεκινώντας από τον τόπο μας, που είναι "δικός τους και δικός μας".

Φλώρα Νικολιδάκη