διαφημιση1

Κυριακή 18 Ιουνίου 2017

Η ΔιΕΕξοδος Ηρθε για να Γίνει.

Προχωρώντας στη 2η ετήσια συνέλευση της ΔιΕΕξόδου, Πρωτοβουλίας Αγώνα για την Αποδέσμευση από την ΕΕ.

 Ξεκινώντας τις δραστηριότητες που συμφωνήσαμε ως ΔιΕΕξοδος στις 3 Ιουλίου του 2016, αποκτήσαμε εμπειρίες που θέλουμε να μοιραστούμε, να τις κατανοήσουμε βαθύτερα και να προχωρήσουμε με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα. Στα πλαίσια αυτά είναι χρήσιμες νομίζω, κάποιες σκέψεις.

 Εμπειρία 1η: 
-'Οταν ξεκινάει η δημιουργία μιας συλλογικότητας χρειάζεται "εσωτερικό χρόνο" για την ομογενοποίησή της σε αυτά που πολιτικά έχουν συμφωνηθεί. Αυτό είναι αναγκαίο γιατί οι δρόμοι μέσα από τους οποίους φτάνει κανείς σε μια πολιτική θέση είναι πολύ διαφορετικοί και έτσι χρειάζεται αρκετή εσωτερική δουλειά στο ξεκίνημα.
-Το άγχος της ανταπόκρισης στην επικαιρότητα και τον ορυμαγδό των πληροφοριών που ρέουν καθημερινά, συχνά εμποδίζει την αυτοσυνείδηση του εγχειρήματος που ξεκινάει. 'Ετσι κάθε νέα προσπάθεια αντιμετωπίζει την πρόκληση της "ανταπόκρισης" σε κριτήρια που έχουν τεθεί από το "πρέπει" του πολιτικού συστήματος, που ως γνωστό δεν καθορίζεται από τις δυνάμεις που δρουν κατά του Καπιταλισμού με ιδιαίτερη έμφαση την ΕΕ, η οποία εκφράζει σήμερα στην Ελλάδα τη σύγχρονη μορφή του "Ανεπτυγμένου Καπιταλισμού της Δύσης".
-Στη ΔιΕΕξοδο, από την αρχή αφήσαμε στην άκρη την προσπάθεια να ανταποκριθούμε στη δημόσια εμφάνιση και δώσαμε απαραίτητο χρόνο στον εαυτό μας, έτσι ώστε να μάθουμε τον τρόπο σκέψης του άλλου και να φτάσουμε σε ένα σημείο παραγωγικής και δημιουργικής συζήτησης. Αυτό επιφανειακά δείχνει μια εικόνα αδράνειας, αλλά δεν ισχύει κάτι τέτοιο.
-Απόδειξη ότι σε όλες τις δημόσιες εμφανίσεις που οργανώσαμε υπήρξε ποσοτική και ποιοτική ανταπόκριση. 

Εμπειρία 2η: 
-Η αξία αλλά και η δυσκολία να "κρατηθεί" η συλλογικότητα στη βασική ιδεολογική γραμμή στη βάση της οποίας συγκροτήθηκε.
-Η καθημερινότητα της ΔιΕΕξόδου άρχισε από την επομένη της συγκρότησής της. Πολλές και ωραίες ιδέες έπεσαν στο τραπέζι, με καλή πρόθεση και την αγωνία του πως προχωράμε, ιδιαίτερα μετά την πετυχημένη, κατά γενική ομολογία, πρώτη συνέλευση στο Θησείο τον Ιούλιο του 2016.
-Μια πρώτη πρόταση που εμφανίστηκε από την αρχή είναι να γίνει δημοψήφισμα για να διατυπώσει ο λαός τη θέση του για την ΕΕ.
Σκεφτήκαμε ότι μετά το δημοψήφισμα του 2015 και το μοναδικό αποτέλεσμα του ΟΧΙ με ποσοστό 62%, το ζητούμενο είναι ποια κυβέρνηση θα ανταποκριθεί στην εκφρασμένη απαίτηση του λαού και όχι να κληθεί να ξανααπαντήσει. Σκεφτόμαστε ότι το ΟΧΙ που είπε ο εργαζόμενος- κατά βάση- λαός, ακούμπαγε και στη ρεαλιστική δυνατότητα που μέχρι εκείνη τη στιγμή έδινε η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση. Μπροστά σε ένα ερώτημα "ναι ή όχι στην ΕΕ" με δεδομένη τη θέση του συνόλου των αστικών πολιτικών κομμάτων στο Κοινοβούλιο και τη θέση του ΚΚΕ ότι δεν προτάσσει το ζήτημα της εξόδου από την ΕΕ σε συνθήκες καπιταλισμού, και γνωρίζοντας ότι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος δεν είναι υποχρεωτικό για την κυβέρνηση, πως θα κατανοήσει μια τέτοια "πρωτοβουλία"; Πολύ δε περισσότερο, που με χλεύη ο κόσμος θα μας απαντήσει, ότι  ένα 62% ΟΧΙ έγινε ΝΑΙ από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και άρα προς τι ένα νέο ευρωπαϊκού τύπου δημοψήφισμα -δηλαδή- "θα σας βάζουμε να απαντάτε μέχρι να πέιτε αυτό που θέλουμε".
Ωστόσο δια μέσου της ιδέας για το δημοψήφισμα, εμφανίζεται και το ίχνος της πλαγιοκόπησης που κάνει ο ιδεολογικός μας αντίπαλος, προκειμένου να μην αφήσει καρφίτσα να πέσει κάτω όταν πρόκειται για το βασικό ιδεολογικό δόγμα για την πλήρη αποδοχή της ΕΕ σαν οικονομικού, πολιτικού και ιδεολογικού συστήματος, με ότι σημαίνει αυτό.
-Τι θα ήθελε ο αντίπαλος; Μήπως να εξαφανίσει από τη επιχειρηματολογία μας αυτό το 62%;
 Να αποδειχθεί από το αποτέλεσμα ενός νέου δημοψηφίσματος, ότι εκείνο το ΟΧΙ δεν είχε σχέση με την ΕΕ; Μήπως αυτό το ΟΧΙ βαραίνει την πλάτη κάποιων πολιτικών στην Ελλάδα που είναι point αρνητικό στην αξιολόγησή τους από τα μεγάλα αφεντικά; Μήπως εκτιμούν ότι άλλοι πολιτικοί του ίδιου χώρου, του Σύριζα δηλ. αξιολογούνται πιο θετικά γιατί πήραν ανοιχτά θέση υπέρ του ΝΑΙ ή τήρησαν σιγή ιχθύος σα να μην υπήρχε η πρόταση της κυβέρνησης του Σύριζα για δημοψήφισμα; (Παπαδημούλης, Δούρου).
-Ο ιδεολογικός μας αντίπαλος, δηλ. όλοι οι σχετικοί μηχανισμοί της ΕΕ και των κρατών μελών της, μελετά κάθε κίνηση-μεγάλη ή μικρή δεν έχει σημασία γι'αυτούς γιατί έχουν τη γνώση και την πείρα να ξέρουν ότι δεν πρέπει τίποτα να μένει αναπάντητο- και την αξιοποιεί. Γνωρίζει την αγωνία μας να προχωρήσουμε και στήνει συνεχώς εμπόδια που μερικές φορές δεν τα κατανοούμε αμέσως. Ενα παράδειγμα είναι ο τίτλος της ΔιΕΕξόδου: Πρωτοβουλία Αγώνα για την Αποδέσμευση από την ΕΕ. Υπάρχει διαφορά με τη φράση που χρησιμοποιούν μερικοί συναγωνιστές: Αποδέσμευση από Ευρώ και ΕΕ; Υπάρχει σαφώς. Υπάρχει ένας πλεονασμός, γιατί δεν μπορείς να φύγεις από την ΕΕ χωρίς να φύγεις από το Ευρώ. Και επίσης μπορεί να γίνει και παρεξήγηση, αφού κάποιος μπορεί να πιστεύει ότι μπορεί να είναι στη ΔιΕΕξοδο με τη θέση ότι μπορούμε σε πρώτη φάση να φύγουμε μόνο από το Ευρώ, το οποίο ως ΔιΕΕξοδος απορρίπτουμε.

Εμπειρία 3η:
-Οργανώσαμε συζητήσεις για την Ενέργεια και την Τροφή και τελευταία για το Φάρμακο. Διαπιστώσαμε ότι υπάρχει μεγάλη ανάγκη συγκεκριμένης συζήτησης για συγκεκριμένα προβλήματα που είναι παρόντα στην καθημερινότητα όλων μας. Προξενεί μεγάλη εντύπωση η τοποθέτηση των εισηγητών μας για τη δυνατότητα επάρκειας της χώρας στην Ενέργεια και την Τροφή. Η δυνατότητα στην παραγωγή Φαρμάκων. 
-Η πείρα που αποκτήσαμε λοιπόν αυτό το διάστημα μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι συζητώντας με ομάδες ανθρώπων σε σπίτια, καφενεία και πλατείες θα βοηθάμε στον εντοπισμό του προβλήματος για μια δουλειά που δεν πάει καλά, έναν άνεργο που για ακόμη και για 3 χρόνια δεν μπορεί να βρει δουλειά, ένα νοικοκυριό που δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα, έναν δήμο που δεν έχει φράγκο την ίδια στιγμή που στην αναθεώρηση του Καλλικράτη θεσπίζεται το "ελάχιστο κόστος λειτουργίας των ΟΤΑ". Θα βοηθάμε να κατανοείται η φύση του κράτους που απαιτεί η ΕΕ και γιατί δεν υπάρχει πλέον η υποχρέωση της Κοινωνικής Πολιτικής που αντικαθίσταται από την ελεημοσύνη των ελάχιστων επιδομάτων, των συσσιτίων και των "πράξεων αγάπης". Θα δείχνουμε ότι ο μόνος δρόμος επιβίωσης της Ελλάδας  είναι η έξοδος από την ΕΕ, κάτι που θα πετύχει ο λαός με τον αγώνα του και μια κυβέρνηση που δεν θα έχει κανένα άλλο τρόπο ύπαρξης, παρά να εφαρμόσει τις εντολές του.