διαφημιση1

Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2022

"Δεν διαλέγουμε Ιμπεριαλιστή" γιατί έναν ξέρουμε και αυτόν εμπιστευόμαστε;

 Τα Λενινιστικά "Τετράδια για τον Ιμπεριαλισμό" περιέχουν αποσπάσματα από 148 βιβλία: 106 Γερμανικά, 23 Γαλλικά, 17 Αγγλικά, 2 σε Ρωσική μετάφραση και 232 άρθρα σε 49 διαφορετικές εκδόσεις.

Τα Τετράδια αποτελούν υπόδειγμα επιστημονικής έρευνας όπου "επαληθεύονται αυστηρότατα τα στοιχεία των αστών επιστημόνων και γίνεται κριτική επεξεργασία τους". (Λένιν)

Η επιστημονική αξία του έργου είναι τεράστια (τόμος 28 Απαντα Λένιν) αφού μπορεί κανείς να βρει όλα τα οικονομικά στοιχεία της εποχής του μονοπωλιακού καπιταλισμού και να κατανοήσει την ουσία του έργου του Λένιν για τον Ιμπεριαλισμό που είναι "η αντίδραση σε όλη τη γραμμή με χαρακτηριστικό γνώρισμα την στρατιωτικοποίηση της οικονομίας" Το ζούμε αυτό σήμερα; Ναι. Ζούμε αυτό ακριβώς. Με μια διαφορά, ενώ ο Λένιν εκτιμούσε ότι ο ιμπεριαλισμός είναι τελικό στάδιο του καπιταλισμού σε μια ευθεία γραμμή, δηλ. με τις επαναστάσεις κατά της αποικιοκρατείας (δεν είχε γίνει ακόμη η επανάσταση, βρισκόμαστε στο 1916) όπου το μπλοκ των μονοπωλιακών δυνάμεων του κόσμου ήταν ενιαίο, εκτιμούσε τον μαρασμό και το σάπισμα του καπιταλισμού αφού θα έχανε τη δυνατότητα να κλέβει τον πλούτο των αποικιών σε Ασία, Αφρική και Λατινική Αμερική. Σήμερα, χωρίς να χάνεται η ουσία αυτών των εκτιμήσεων, το έργο παίζεται λίγο διαφορετικά. 

-Συνέβη κάτι στην πορεία του χρόνου. Έγινε μια εργατική επανάσταση, η Μεγάλη Ρωσική Επανάσταση (1917), η πρώτη στον κόσμο που για πρώτη φορά πέτυχε να  εγκαθιδρύσει εξουσία και να πραγματοποιήσει μια πορεία 70 χρόνων. Δηλ. ενός χρονικού διαστήματος που ιστορικά δεν αποτελεί μέγεθος, αλλά στην πραγματικότητα επηρέασε τις εξελίξεις παγκοσμίως. Σε αυτά τα 70 χρόνια έσπασε ο κόσμος στα 2 ιδιαίτερα μετά και την Κινεζική επανάσταση. Με την πτώση της ΕΣΣΔ ο κόσμος περνάει μια δεκαετία 1990-2000 όπου η κυριαρχία του ενός μέρους  (ΗΠΑ-ΕΕ-Καναδάς-Αυστραλία) μοιάζει αδιαμφισβήτητη, αφού και η ίδια η Ρωσία βλέπει τον εαυτό της στο ΝΑΤΟ, όπως και πολλές από τις χώρες που είχαν συγκροτήσει την ΕΣΣΔ. Σε εκείνη τη φάση "τον άλλο κόσμο" τον εξέφρασε η Κίνα. Δεν έχουμε ασχοληθεί πολύ εδώ στην Ελλάδα για τη σημασία της Κίνας στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, αλλά το θέμα μου σε αυτό το κείμενο είναι άλλο. Το θέμα είναι τι ακριβώς συμβαίνει στη Ρωσία. Η Μαρξιστική-Λενινιστική θεωρία αναλύει πως η εργατική τάξη καταργεί το κράτος και την εξουσία της αστικής τάξης, μιας τάξης που διαμορφώθηκε από την Επανάσταση στη Γαλλία, το Συμβιβασμό στην Αγγλία, τον Εμφύλιο στην Αμερική κλπ. Μιας τάξης που συγκέντρωσε τα μέσα παραγωγής και το κεφάλαιο και στάθηκε άτεγκτη απέναντι στην εργατική δύναμη που όμως της ήταν απαραίτητη για την μεγάλη κλίμακα της παραγωγής που οδήγησε αρχικά σε μεγάλη κερδοφορία αλλά μπλόκαρε οριστικά από τη δεκαετία του '70.

-Από το 1990 ο κόσμος ακολουθεί την πορεία της Παγκοσμιοποίησης, του Παγκόσμιου χωριού όπως τους άρεσε να λένε οι οππορτουνιστές σε όλο τον κόσμο,  λες και με την πτώση της ΕΣΣΔ  εξέλειπε ο παράγων ανωμαλίας που εμπόδιζε την παγκόσμια ευτυχία της ανθρωπότητας. Η Παγκσμιοποίηση μας έδωσε ένα πλανητάρχη και μια παγκοσμιοποίηση της Αμερικανικής κυριαρχίας. Τίποτε άλλο. Ωστόσο στα 30 χρόνια που μεσολάβησαν από το 1990 μέχρι σήμερα δεν κάθισαν όλοι με σταυρωμένα τα χέρια και έτσι το όνειρο της Παγκοσμιοποίησης έφτασε ασθμαίνοντας μέχρι το 2008, ενώ η Κίνα και η Ρωσία ακολουθούσαν μια γραμμή ανάπτυξης με διαφορετικές προτεραιότητες. Φτάσαμε έτσι στο 2014 και στον Φεβρουάριο του 2022. Τα γεγονότα είναι γνωστά. Το γενικό συμπέρασμα είναι ότι ο Ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ και των δορυφόρων τους απέκτησαν αντίπαλο που έχει διαφορετική άποψη για το πως μπορεί να προχωρήσει ο κόσμος και βλέπει πολύ διαφορετικά τη θέση του, από αυτό που θα βόλευε την Αμερική. Δηλ. ο Ιμπεριαλισμός είναι το ανώτατο στάδιο του Καπιταλισμού, αλλά εδώ δεν έχουμε απλώς μια ανισόμετρη ανάπτυξη των ίδιων των ιμπεριαλιστικών χωρών, φαινόμενο που έχει ερμηνευθεί από τον Λένιν, έχουμε διάσπαση του Ιμπεριαλισμού. Και μάλιστα μια διάσπαση με τις εξής ιδιομορφίες: 1.  Στην Κίνα καθοδηγεί τη δημιουργία της καπιταλιστικής κοινωνίας το Κομμουνιστικό Κόμμα με σκοπό τη δημιουργία της σχετικής πλειοψηφίας των χορτάτων ή αυτών που έχουν να φάνε ασκώντας ταυτοχρόνως αυστηρό έλεγχο στο πως διαμορφώνεται η τάξη των ιδιοκτητών μέσων παραγωγής και κεφαλαίου, και 2. Στη Ρωσία μετά το ξεδόντιασμα της αστικής τάξης το 1917, αυτό που διαμορφώνεται ως αστική τάξη αποτελείται από ανθρώπους που δεν γνωρίζουν την πρωταρχική συσσώρευση αφού το μόνο που έκαναν ήταν να κλέψουν την περιουσία των λαών της πρώην Σοβ. Ένωσης. Αυτό σημαίνει την ύπαρξη πλουσίων αλλά χωρίς συγκρότηση, χωρίς ιδεολογία που να απαντάει σε σύγχρονα προβλήματα από τη δική τους σκοπιά και χωρίς πραγματική εξουσία. Στη Ρωσία την εξουσία την έχει ο Πρόεδρος, η Δούμα και ο Στρατός. 

-Με αυτές τις δύο δυνάμεις, που έχουν ένα σοβαρό αποτύπωμα στον πλανήτη αφού η Ρωσία έχει τη μεγαλύτερη εδαφική έκταση με πλούτο πρώτων υλών και η Κίνα αποτελεί από μόνη της ένα σύστημα  λόγω του πληθυσμού της, η εικόνα του Ιμπεριαλισμού ως ανώτατου σταδίου, που αν δεν είχαν μεσολαβήσει οι επαναστάσεις του 1917 και 1948 θα μπορούσε να ήταν ενιαία, τώρα σπάει από ένα πρόσθετο επίπεδο στη σπείρα της εξέλιξης όπου ο πόλος του καπιταλισμού που αποτελεί ιμπεριαλιστικό στάδιο με όλα τα χαρακτηριστικά, έχει να αντιμετωπίσει έναν αντίπαλο που δεν είναι χαρακτηρισμένος ολοκληρωμένα, έχει δηλ. και απρόβλεπτες πτυχές. Στο σημείο αυτό τίθεται το ζήτημα της στάσης του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος απέναντι στο γεγονός στο οποίο συμποσούνται σήμερα όλα τα παραπάνω. Το γεγονός είναι ο πόλεμος του ΝΑΤΟ στο έδαφος της Ουκρανίας με στόχο τη Ρωσία και την Κίνα. Το ερώτημα είναι, αν το εργατικό κίνημα μπορεί να αξιοποιήσει προς όφελός του όχι απλά μια ρωγμή συμφερόντων μεταξύ όμοιων αντιπάλων, αλλά μια εντελώς νέα κατάσταση όπου ο υπό διαμόρφωση δεύτερος πόλος εξουσίας στον κόσμο, έχει διαφορετική άποψη για την οικονομία, για τις διακρατικές σχέσεις και στο τέλος αμφισβητεί και θεωρητικά την Αμερικανική κυριαρχία στον κόσμο. Και βέβαια γνωρίζει ότι η βάση της ύπαρξής του είναι αυτή η διαφορετικότητα στο βαθμό που καταφέρει να δώσει μια διαφορετική απάντηση στον τρόπο ύπαρξης της ανθρωπότητας. Κοιτώντας τις εξελίξεις με αυτή την οπτική φαίνεται ότι η προσπάθεια των ίσων αποστάσεων με το σύνθημα "δεν διαλέγουμε ιμπεριαλιστή" αποτελεί φυγή από την πραγματικότητα, ενώ το στρατόπεδο των Νατοϊκών θα βιώσει όχι απλά μια οικονομική κρίση, αλλά μια συνολική αμφισβήτηση και εκ των έσω που θα απειλήσει την ενότητά του.

-Οι εξελίξεις από δω και πέρα δεν είναι καθόλου εύκολο να προβλεφθούν, όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά. Αυτό όμως που μπορεί κανείς με σιγουριά να υποστηρίξει είναι το λαϊκό συμφέρον στη χώρα του. Το συμφέρον του εργαζόμενου λαού στην Ελλάδα, αλλά και των νέων, των συνταξιούχων, των ελεύθ. επαγγελματιών κλπ είναι ο προσανατολισμός της χώρας σταθερά προς την κοινή λογική: -Χρειαζόμαστε φθηνή ενέργεια, για τις επιχειρήσεις, για τα σπίτια, για τις υποδομές. Δεν χρειαζόμαστε ακριβή ενέργεια που θα εξισορροπούν κυβερνητικές πολιτικές με επιδόματα και πλαφόν και την ίδια στιγμή θα μας χρεώνουν την "εξυπηρέτηση" απαγορεύοντας κάθε συζήτηση για αυξήσεις μισθών και συντάξεων. Στην πανελλαδική απεργία της 9ης Νοεμβρίου το σύνθημα είναι "φθηνή ενέργεια, όχι στην εξάρτηση του LNG, αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις και δεν μας νοιάζει να μας πούνε και Ρωσόφιλους". Απ'ότι καταλαβαίνω βέβαια θα κρατάω μόνη μου μια πικέτα με αυτό το σύνθημα.


Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου